De eerste ablatie

Het is eind 2014 als ik door de griep geveld word. Na weken ziek zijn, begin ik met het spugen van slijm en bloed. Na wekelijkse bezoeken aan de longarts, prednisonkuren en antibioticakuren, ging het beter. Tot er stagnatie optrad. Gek genoeg dacht ik te weten wat mij tegenhield. Mijn hart. Maar wie was ik?

Een meid van 23 jaar. De longarts nam mij serieus, luisterde naar mijn longen en hart en diezelfde middag zat ik bij de cardioloog. Gezien mijn leeftijd was het volgens hem onmogelijk dat ik iets aan mijn hart had. Om het tegendeel te bewijzen, moest ik heel wat onderzoeken doen. Bij de laatste fietstest ging het goed mis.

Na 5 minuten moest ik stoppen. Bij het afkoppelen sloeg mijn hart op hol en raakte ik bewusteloos. Ik riep nog om mijn vader en weg was ik. Door het toedienen van een bètablokker moest ik weer bijkomen, maar niemand wist dat ik een allergische reactie zou krijgen. Mijn hartslag zakte tot onder de 30. Ik herinner mij veel paniek in de kamer, maar opeens was ik er weer en liep ik rond mijn bed.

De keuze die ik die dag kreeg was een ablatie ondergaan, of een pilletje slikken. Een pilletje was op dat moment het veiligste, bij gebrek aan verdere informatie. Verapamil werd het. Hier heb ik het een klein jaartje leuk op gedaan. Maar daarna kwamen de klachten er gewoon doorheen. Toen heb ik het besluit genomen om de ablatie in te laten plannen. De wachtlijst bleek een half jaar te zijn.

In dit half jaar had ik de tijd om alles te regelen. Ik wilde iedereen op de hoogte stellen en leuke dingen doen en ik wilde graag dat mijn ouders buiten het seizoen nog op vakantie konden gaan. Ook wilde ik zelf nog op vakantie en wilde ik het op mijn werk goed regelen. En dus koos ik voor alles en iedereen, maar vond ik mezelf wat minder belangrijk. Zo stond ik na twee weken ook weer volledig voor de klas.

Maar mijn ablatie was geslaagd! En tegenwoordig vind ik mezelf een stuk belangrijker. Het was een heel mooi (leer)proces.

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.