“Ik kan straks wél naar boven lopen, pappa. Dan kan ik je helpen. Ik ga je gewoon duwen.” In de hitte op Tenerife liet onze 3-jarige zoon ons hart even smelten. Lopend naar een strand dachten we dat we de auto dichtbij hadden geparkeerd. Totdat we weer eens best steil naar beneden moesten lopen. “Schat, die helling moet je straks ook weer omhoog. Ik loop wel terug en haal de auto.” Mijn man knikte. “Ik zeg het niet snel, maar daar zie ik nu echt tegenop.”

Ik haalde de auto, pikte ze op en vond uiteindelijk een gehandicaptenparkeerplaats dichtbij het strand. Tijd om af te koelen in de zee. Het was snikheet, maar eigenlijk ging het verbazingwekkend goed met de energie van mijn man. Wat een geluk!

Dat was wat anders op de dag van vertrek. Slechte dagen lijken altijd plaats te vinden op momenten dat het net niet uitkomt. Hoe kan dat toch? Onbewuste spanning? Ik had expres gekozen voor een vlucht midden op de dag. Geen gedoe met wekkers op onmogelijke tijden en haasten was ook niet nodig.

Toch voelde mijn man zich niet goed. Hij baalde enorm, omdat hij nergens mee kon helpen. Met een rotgevoel zag hij aan hoe ik de koffers in de auto zette, het huis nog wat schoonmaakte en ondertussen eten klaarmaakte voor onderweg. In de auto voelde hij zich schuldig, omdat hij zo weinig had kunnen doen. Ik was juist blij dat hij rustig met onze zoon bezig was geweest. Ik ging dit keer anders met deze situatie om dan een aantal jaar geleden. Ik wist van tevoren al dat het zo zou gaan en dat ik er weinig aan kon veranderen.

Op Schiphol leverden we snel de koffers in en dronken iets bij een restaurant. Tijd om uit te rusten, zonder mondkapje. Die moesten we nog lang genoeg op tijdens de vlucht.

Over een vliegvakantie hebben we trouwens wel lang nagedacht. Gingen we echt in een vliegtuig in coronatijd? Toen we hadden geboekt, vloog het mij opeens naar de keel. “Wat hebben we gedaan? Straks word jij ziek!” Maar mijn man kon alles makkelijk relativeren. Gelukkig maar, want we hebben geen spijt. Het was heerlijk om weer eens in het buitenland te zijn!

Herken je de teleurstelling als je overtuigd was van je gelijk, maar uiteindelijk bleek dat je het toch niet bij het rechte eind had?

Het is in onze maatschappij zo belangrijk om gelijk te hebben en vaak proberen we, met al onze overtuigingskracht, de ander te overtuigen van ons gelijk. Degene met de meeste overtuigingskracht, dan wel door een vlotte babbel of door zijn of haar status, zal het wel bij het juiste eind hebben.

Wij zetten iemand met veel kennis op een voetstuk en maken zo onderscheid tussen geleerde mensen en minder slimme mensen. Misschien noemen we geleerde mensen zelfs wijze mensen. Maar hoe belangrijk is die kennis dan? En wanneer is er sprake van wijsheid?

Einstein deed de volgende uitspraak: “De intuïtieve geest is een heilig geschenk, de rationele geest een trouwe dienaar. We hebben een maatschappij gecreëerd waarin wij de dienaar vereren en het geschenk zijn vergeten.” Hiermee geeft hij antwoord op de gestelde vragen. Rationele kennis is vaak overgedragen, aangeleerd en gaat uit van een oorzaak met de daarbij behorende uitkomst. Dit laatste wordt ook wel Newtoniaans denken genoemd. Maar hoe vaak worden we in het dagelijks leven niet verrast omdat het gevolg van een actie anders uitpakt dan we, op grond van onze logica, hadden verwacht? Ook bij wetenschappelijk onderzoek blijkt een waarheid van voorheen bij hernieuwd onderzoek vaak totaal achterhaald te zijn.

Het rationele denken is vaak gekoppeld aan het ego, met name als we ons identificeren met de veronderstelde waarheid. Het streelt ons ego als wij bedenken dat wij deze waarheid “uitgevonden” hebben. We onderscheiden ons dan van de “gewone” mensen die deze kennis waarschijnlijk niet hebben en misschien wel helemaal niet begrijpen. We maken het ónze kennis, ónze waarheid. Zoals we in de geschiedenis van de mens regelmatig hebben gezien, is deze kennis van de waarheid veranderlijk.

Veel belangrijke uitvindingen zijn niet gedaan tijdens het denkwerk. Ze waren het gevolg van een “ingeving”. Toch eren we de uitvinder om zijn bedenksel. Zo’n ingeving komt als we stil worden, bijvoorbeeld net voor of na het slapen, of als het denken stagneert omdat we helemaal vast zitten.

Is deze ingeving wel van ons?

Naar mijn mening niet. Dit gebeurd in de “intuïtieve geest”, wat Einstein het heilige geschenk noemt. Bij de Nederlandse vertaling van dit citaat van Einstein, wordt soms zelfs gesproken van een “Godsgeschenk”. Het is ons dus gegeven, wat het woord ingeving volgens mij ook suggereert.

Ik wil ons mensen, inclusief mijzelf, dan ook graag uitnodigen om wat nederiger om te gaan met onze kennis. De ware Kennis wordt ons (in)gegeven, deze is niet van ons, of misschien beter gezegd, hij is van ons allen. Maar niet via al onze ego’s. Het is Universele Kennis, afkomstig uit de Bron, het Absolute, het Al, dus waarlijk een Godsgeschenk. Vaak weten we intuïtief dat dit klopt. Door gebruik te maken van onze intuïtieve geest.  Als we niet oppassen (niet bewust zijn), wordt deze intuïtieve geest overstemd door onze denkgeest (de rationele geest).

Natuurlijk kan de denkgeest het bij het juiste eind hebben, maar laten we onszelf trainen om stil te worden, zodat we de woorden van de dienaar op waarde kunnen schatten.

Met andere woorden, vraag jezelf met enige regelmaat af of onze waarheid wel dé waarheid is. Dit kun je alleen in stilte beoordelen. Dan kom je in contact met je intuïtieve geest, oftewel met de Bron. Dit gaat voorbij ons ego, dus deze waarheid is sowieso niet van ons individu. Alle reden dus voor enige nederigheid.

Door stil te worden komen we in contact met de enige echte waarheid, wat overigens niet wil zeggen dat we zicht krijgen op het ingewikkelde samenspel van oorzaak en gevolg. De kunst daarbij is om ook vrede te hebben met het feit dat wij niet alles kunnen begrijpen en verklaren.

Ik wens iedereen veel stilte en bezinning toe.

Hartelijke groet,

Jan Chin