Wel of geen ablatie

[bert]

Hallo,
Ik ben Eva, 18 jaar en heb de hartritmestoornis WPW. (Heb hier wel medicijnen voor die ik moet slikken wanneer ‘mijn hart op hol slaat’. De laatste paar maanden gebeurt het steeds vaker en ik ben er over na aan het denken om een ablatie te laten doen. Toen was ik zo even op forums zoals deze ervaringen van mensen aan het lezen en ik schrok er een beetje van: veel mensen hadden het over 2,3 soms zelfs 4 ablaties en dat het dan nog niet over is. Dit heeft me toch aan het twijfelen gebracht. Verder lees ik op internet en een brochure dat de kans toch maar 1/2 procent is dat het mislukt.. wat moet ik nu geloven?
Groetjes,
Eva

[Tsjerk]

Goeie avond
Ik zou zeker een ablatie laten doen. Misschien niet op korte termijn is een beetje afhankelijk hoeveel last je er van hebt.
De kans van slagen is afhankelijk welk soort ritmestoornis je hebt. Ik weet dat AVNRT goed te vinden is en volgens mij wpw ook. Boezemfibrileren is het lastiger. Ik had vlutters welke uit een uitzonderlijke plek vandaan kwam dus ik had meer ablaties nodig.
Maar als de ablatie geslaagd is zal je je echt veel beter van gaan voelen.
Groetjes
Tsjerk

[jbhhw]

Ik heb het volgende verhaal net gepost op een andere website. Ik denk dat je hier wel wat aan hebt!.

Hallo Allemaal,

Ik wil hier even mijn verhaal kwijt over mijn katheter ablatie die ik 5 maanden geleden heb ondergaan en de tijd die daaraan vooraf ging.
Ter info: ik ben een 28 jarige man.

7 jaar geleden kreeg ik op mijn werk opeens een extreem hoge hartslag, ik ben ook even flauwgevallen. Het voelde zo heftig dat ik dacht dat ik doodging.
Ik ben naar de huisartsenpost gegaan, waar het al wat afgezakt was. Deze stuurde mij naar huis en adviseerde om mijzelf even te laten checken bij mijn huisarts. Eenmaal bij de huisarts werd er een fimpje gemaakt, deze was niet zoals het hoorde. Ik werd doorgestuurd naar het MCA Alkmaar.

In het MCA een aantal onderzoeken ondergaan (fietstest, fimpje, echo). Waarna ik een gesprek kreeg met Dr Kimman. 
Deze vertelde mij dat ik het WPW-syndroom had, een extra geleidend bundeltje die een extreem hoge hartslag kon veroorzaken.
Hij vertelde dat dit op te lossen was door een katheter ablatie te doen, het was echter aan mij om te beslissen of ik het wilde doen omdat mijn WPW niet echt ‘kwaadaardig’ was maar ook niet ‘goedaardig’. Ik kreeg 6 maanden bedenktijd.

Na 6 maanden kwam ik terug, ik had totaal geen klachten gehad en besloot in overleg het er voorlopig bij te laten zitten. Hij vertelde wel dat de mogelijkheid bestaat dat ik er wel echt last van kan krijgen.
5 jaren gingen voorbij zonder echte klachten (af en toe een licht verhoogde hartslag en een overslagje her en der).

Vorig jaar mei begon ik er echt last van te krijgen. Ik lag regelmatig met een hartslag van 180 op de bank en ben zelfs een keer afgevoerd van mn werk met de ambulance. Hierop weer een afspraak gemaakt met Dr Kimman. Alle testen waren nog hetzelfde als 6 jaar geleden, hij raadde echter wel aan er echt aan te laten doen. Ik ging akkoord met de ablatie en werdt ingepland bij het OLVG Amsterdam waar hij zelf ablaties uitvoert. De wachtlijst was zo’n 6 tot 9 weken.

Een week later kreeg ik een uitnodiging voor een informatiebijeenkomst in het OLVG. Hier ben ik heengegaan met mijn moeder (die wilde persé mee…moeders  ). Ik kon haar na de bijeenkomst bijna opvegen omdat er verteld werd wat er al niet fout kon gaan, al was die kans extreem klein.
In de weken voor de ingreep besloot ik zelf te gaan googlen naar ervaringen van anderen. Hier schrok ik heel erg van, 75% van de ervaringen waren erg slecht. Het was het ene horrorverhaal na het andere. Hierdoor zag er als een berg tegenop, ik was doodzenuwachtig.

De dag van de ingreep. Ik moest om 8u s’ochtends in de OLVG zijn (uiteraard was mijn moeder weer mee, samen met mijn vriendin).
Aangekomen in het OLVG kreeg ik mijn infuus al gelijk en moest nog even wachten totdat ik werd opgehaald. 10 minuten later was het zo ver, een verpleger kwam mij halen.
Ik mocht gelijk naar de operatiekamer. De kamer was erg indrukwekkend met veel schermen en apparatuur. Er stond een team van zo’n 6 a 7 man klaar. Iedereen stelde zich voor, er hing een zeer ontspannen sfeer. Er werden onderling grapjes gemaakt en ze waren Dr Kimman belachelijk aan het maken om zijn grote snor die hij had laten staan voor ‘Movember’. Het was gewoon gezellig, hierdoor voelde ik mijzelf al gelijk op mn gemak (ookal was ik nog erg zenuwachtig).

Ik mocht me uitkleden en ging op de tafel liggen. Ik was aan het praten over koetjes en kalfjes met de verplegers en ritmedeskundigen.
Ik kreeg een verdovingsprikje in mijn lies, waarna Dr Kimman mijn lies aanprikte. Je voelt hier allemaal weinig van.
Vervolgens ging er een buisje naar binnen zodat de katheters later makkelijker naar binnen kunnen worden geschoven. Ook hier voel je weinig van. Alles werd rustig uitgelegd en de sfeer was top.

Dr Kimman schoof later de katheters naar binnen, hier merk je NIETS van. toen deze op zijn plek lagen gingen ze vanuit de ‘controlekamer’ mijn hart prikkelen. Het enigste wat je dan voelt is dat je hart af en toe overslaat en af toe iets harder gaat. Op een gegeven moment gingen ze een aanval uit proberen te lokken, dit lukte en mijn hart sloeg meer als 200bpm. Dit had ik al eerder (thuis) meegemaakt, ik vond het hier echter een heel ander gevoel omdat je in veilige handen bent. Je hoeft je hier echt geen zorgen om te maken. Je hart kan nooit stilvallen omdat ze de totale controle erover hebben dmv de katheters. Er werd constant gevraagd hoe het met mij ging en maakte tussendoor nog praatjes over auto’s en vakanties met de verplegers. 
Na een half uurtje hadden ze de plek gevonden, deze zat in de linker harthelft. 
Van tevoren is aangegeven dat het mogelijk is dat je wat voelt als ze van de linker naar de recht helft gaan. Hier NIETS van gemerkt.

Nadat de plek gevonden was ging Dr Kimman met een nieuwe katheter naar binnen waarmee hij de plek weg kon branden. Toen hij de katheter op de juiste plek had begon hij met branden. Dit voel je, maar doet geen pijn. Het is een warm gevoel, en kan totaal geen kwaad.
Meteen was te zien dat tijdens het branden mijn ‘delta-golfje’ weg ging, waaraan ze konden zien dat ze precies op de juiste plek zaten.
Na het branden nogmaals geprobeerd een aanval uit te lokken, dit lukte niet! operatie dus geslaagd. De katheters en buisjes gingen eruit en kreeg een drukverband. Ik voelde me prima! In totaal zo’n 3u bezig geweest.

Hierna een aantal uren platliggen (dit vond ik het vervelendst van de hele ingreep). Goed te eten gekregen in het ziekenhuis en de volgende dag weer naar huis. Ik mocht niet veel lopen ivm de wond in mijn lies. Ik had totaal geen bloeduitstorting en voelde me eigenlijk 1 dag na de operatie al beter. Een week later weer aan het werk gegaan, en voel me sinds die tijd beter dan ooit. Ik ben minder vaak moe, zweet minder vaak en doe dingen die ik voor die tijd nooit had durven doen.

Bij deze mijn verhaal, ik schrijf dit om mensen die dit nog moeten ondergaan te laten zien hoe het hoort te gaan. Mensen met een slechte ervaring schrijven nou eenmaal eerder iets als mensen met een goede ervaring op het internet. 
Je hoeft hier niet zenuwachtig voor te zijn, de gevaren zijn nihil en het is mij alles waard geweest

[Tsjerk]

Goeie dag jbhhw,
Geloof dat je een dorpsgenoot bent.
Jouw ervaring is precies wat ik ook ervaren heb bij MCA en OLVG. Ik heb ook Dr Kimman als arts.
Fijn dat het branden amper zeer deed bij je.
Vergeet niet dat je alleen maar horror verhalen hoort, als iets goeds verloopt hoor je men er natuurlijk ook niet over. Ik heb onderhand 6 ablaties gehad zonder enige complicatie.
Fijn dat je er van opgeknapt bent. Geeft andere moed om het ook te laten doen

Tsjerk

[jbhhw]

Goed om te horen Tjerk. Ben ook zeer te spreken over Kimman, wat een topkerel.
Ik heb dit bericht ook geschreven om de angst die ik had weg te nemen bij anderen. Want het is niets om bang voor te zijn!

[Sjienske]

Beste jbhw,

Ik las jouw bericht over ablatie op het forum. Ik moet zeggen dat ik ontzettend gerustgesteld ben door je verhaal. Ik heb tot nu toe alleen maar negatieve verhalen gelezen en ben erg bang. Ik moet over 2 maanden een ablatie ondergaan en ben nogal angstig aangelegd. Ik ben heel erg bang dat er iets misgaat. Bij mij moeten ze ook van de ene kant naar de andere kant en er werd wel verteld dat dat risico’s met zich meebrengt. Ik heb nog een paar vragen:
– ik hoorde dat je medicijnen kunt krijgen om de hartritmestoornis op te wekken, was dat bij jou ook zo of klopt dit niet?
– ik ben heel erg bang dat ik in paniek raak als ze de ritmestoornis hebben opgewekt omdat je juist niet mag bewegen. Hoe heb jij dit ervaren?
– kan het zijn dat je een schok toegediend moet krijgen als de ritmestoornis niet vanzelf weggaat tijdens de ingreep?
– hoe is het herstel na de ingreep? Kan ik na een week weer werken?
– ik word in Maastricht geholpen, maar hoe was jouw ervaring met de begeleiding? vertellen ze je steeds wat er gaat gebeuren?

Dank voor je reactie. Groetjes Ellen

[Roland]

Beste Ellen,

ik sta onder controle van een cardioloog (elektrofysioloog) in het azM (MUMC) en heb 2x een ablatie gehad. Ik ben vol lof over het hele team, ze hebben me gerustgesteld en tijdens de ablatie werd me steeds gevraagd hoe het ging. Er is me ook verzekerd dat ik in de veiligste ruimte van het ziekenhuis was. Je bent daar in ieder geval in hele kundige handen.
Geef aan dat je angstig bent, misschien is het mogelijk om je een licht roesje te geven.

Ik wens je heel veel sterkte, heb vertrouwen dat het goedkomt.

Hartegroet van Annemarie

p.s. zorg dat je lekkere warme sokken aanhebt.

[Sjienske]

Dankjewel Annemarie, dat stelt me gerust. Bij de afspraak werd mij vooral de complicaties verteld en daar ben ik heel erg van geschrokken. Bij mij moeten ze waarschijnlijk een gaatje van de ene kant naar de andere kant maken wat weer risicovoller is. Ik ben heel benieuwd en dank voor de sokkentip 😉
Groetjes
Ellen

[Roland]

Niets te danken, Ellen. Iedere ingreep is spannend en een arts zal de mogelijke risico’s met de patiënt bespreken. Ik hoop dat je het een beetje over je heen kunt laten komen. Je weet waarvoor je het doet!
Laat je weten hoe het verlopen is?

Succes!

[Sjienske]

Doe ik, nog 8-10 weken wachten, sta op de wachtlijst. Inderdaad, je weet waar je het voor doet, nu elke week een aanval van minimaal 30 minuten dus blij als ik er vanaf kom!
Dank!

[Sjienske]

Hoi Annemarie,
Ik krijg de 15e de ablatie, net te horen gekregen. Ben er al wat rustiger onder alhoewel het natuurlijk gewoon spannend blijft. Ben erg benieuwd hoe alles gaat. Ik krijg van te voren nog een telefonisch consult met de arts omdat ik met nog wat vragen zit. Groetjes.

[Roland]

Hallo Ellen,

wat fijn dat je een datum hebt. Nu kun je gaan aftellen. Heel veel succes gewenst en als je nog vragen hebt, kan eventueel ook via een privéberichtje (via mijn profiel).

Groetjes,
Annemarie

[spanny]

Ik heb in augustus ook een ablatie gehad, helaas heeft dit bij mij niet geholpen omdat een deel van de storing dat ze weg wilde branden in mijn aorta zat, teveel risico om daar te branden, helaas ben ik daardoor nu in het bezit van een ICD omdat ze zeker wilden zijn dat ik veilig zou zijn. (ben met een hartritmestoornis van 285 bpm met spoed naar het ziekenhuis gebracht)

Maar over de ablatie,

Ik heb zelf ook aangegeven dat ik er heel erg angstig voor was en bang was om in paniek te raken.
ze hebben mij een soort roesje gegeven, heb er zelf helemaal niks van gemerkt.
gewoon aangeven en ze helpen je er echt goed mee

[Sjienske]

Wat vervelend dat dit niet heeft geholpen bij je. Heb je nu voor altijd een ICD? En gaan ze er verder niks mee doen? Ik ben volgende week donderdag aan de beurt. Ik heb het aangegeven en heb nog een telefonisch consult met de verpleegkundige waar ik het ook nog bij ga aangeven. Ik denk dat iedereen het wel heeft en hoop dat het roesje bij me werkt want heb al eens gehad dat ik weinig merkte van het roesje…

[spanny]

de ICD is blijvend voor zover ik weet, helaas geeft dit wel problemen met mijn werk omdat ik normaal altijd op de weg zit en dit nu flink beperkt word door de ICD. 27 oktober heb ik een controle in het LUMC en dan kom ik waarschijnlijk meer te weten

[Auteur]

Berichten