Reanimatie verbod

[Anoniem]

Weet ik niet precies, Marly. Ik heb hem nog een aantal malen gezien, maar op een gegeven moment is hij uit mijn blikveld verdwenen.

O ja, nu herinner ik me opeens weer. Ik had toen ruzie gekregen met de psychiater, die hem opving in het ziekenhuis. Die zei dat het zijn eigen schuld was, dat die zo’n stomme dingen deed. Ik vond dat die psychiater niet zo moest oordelen over hem. Later, na te zijn ontslagen uit het ziekenhuis, heb ik hem nog een keer gesproken, hij was toen met een andere vriend naar me toegekomen. Hij zei toen, dat ik hem maar moest vertellen hoe het verder moest in zijn leven, want zelf wist hij het niet meer. Hij was heel boos. Ik voelde me toen zo klein als een worm, wist niet meer wat te doen. In ieder geval, sindsdien heb ik hem niet meer gezien, misschien heeft hij het nog eens geprobeerd.

[Marly]

Poeh poeh, heftig zeg… Het is inderdaad niet eerlijk dat die psychiater zo snel over hem oordeelt. Ik denk dat de mensen wel heeeel erg wanhopig zijn, als ze zelfmoord willen plegen. Dat doe je natuurlijk niet zomaar, dan moet je wel heel veel problemen hebben toch..

Maar je hebt hem daarna dus wel nog een paar keer gezien. Je hebt toen wel zijn leven gered, en misschien is hij je inmiddels toch wel dankbaar..;)

[Job Pieter Tent]

Ik kan natuurlijk niet oordelen over de situatie van die persoon. Ik vind de keuze die hij heeft gemaakt erg “makkelijk” en egoistisch. Ik vind het dan ook zwak dat hij jou dat kwalijk heeft kunnen nemen. Je hebt menselijk en ook rationeel gehandeld. Het is echt oneerlijk tegenover jou.
Nu nog steeds houdt hij je bezig, hij is toen bewust naar jou toegekomen. Dat is een gemene zet geweest.
Er zullen inderdaad altijd weer aanleidingen zijn die je er aan doen herinneren. het is toch een vraag die jij voor jezelf nooit kan beantwoorden, of je goed of slecht hebt gedaan..

Je weet dat je op dat moment juist hebt gehandeld, toch is de afloop pijnlijk

[Anoniem]

Als gevolg daarvan huiver ik bij de gedachte iemand tegen zijn zin te moeten reanimeren. Daarom slaat bij mij dan ook steeds weer de twijfel toe, dat conflict tussen denken en voelen. Ik ben genegen iemand te laten, die niet wil worden gereanimeerd. Want je kunt wel denken: ach, als die dat niet wil, neemt die me dat maar kwalijk, ik heb mijn best gedaan – zo simpel werkt dat niet. Je kunt er behoorlijk door in de put raken, zo van: wat heb ik iemand aangedaan. Zeker als die iemand er dan echt slecht aan toe is, de rest van zijn leven.

Rationeel krijg ik het allemaal best op een rijtje. Geen probleem. Ik ben het volledig met je eens, Job, die man was gemeen, en wilde mij nog een extra schop na geven. Om er uit te komen ben ik zelfs naar lezingen van de universiteit Maastricht geweest over suicide. Daaruit bleek dat bijna 100 procent van de mensen die suicide plegen, dat doen om anderen een schuldgevoel te geven, uit wraak, uit haat, noem maar op. Hoe spectaculairder de zelfdoding (bijvoorbeeld voor trein springen, honderden passagiers moeten uren wachten, veel aandacht dus over de dood heen), hoe meer de persoon in kwestie met haat en wraakgevoelens vervuld was. Dat bleek uit onderzoek door de universiteit. Maar die wetenschap helpt niet echt.

Kortom: vandaar mijn vraag, eerder door Sjarel al aan Jan gesteld. Wat doet de stichting aan nazorg voor mensen die na een ,,ongewenste” reanimatie met hevige schuldgevoelens blijven zitten. Het is één, om reanimeren te bevorderen (terecht overigens). Maar aan de medaille zit een duistere keerzijde, die wordt wel eens vergeten.

[Job Pieter Tent]

Ik had je vraag al gelezen ja, ik persoonlijk zou hier niet zomaar een antwoord op weten. Maar goed dat je het aankaart en zeker een goed punt om in de nabije toekomst wat mee te gaan doen. Emotionele ontlading voor velen die een reanimatie hebben meegemaakt zou erg goed zijn.

Ik was nog niet op de hoogte van dat onderzoek, maar het verbaast me ook helemaal niets.
Ik had al vaker voor mijzelf geconcludeerd dat het vaak een kwestie van aandacht is. Vooral bij diegene die er “niet” succesvol in zijn. Maar die conclusie helpt jou inderdaad niet van jouw (onterechte) schuldgevoel af. Het zal ook niet uitmaken voor jouw hoe vaak iedereen ook zou zeggen dat het niet jouw schuld is….

Er zou iets heel erg opvallends moeten komen en een duidelijke wet, die de reanimator beschermt. maw een wet die bepaalt dat de keus aan de mens is of zij wel of niet gereanimeerd wil worden. Tevens dat de reanimator niet aansprakelijk gesteld kan worden.

[Anoniem]

Helemaal mee eens, Job. Wellicht zou de stichting eens moeten praten met slachtofferhulp, of er afspraken te maken zijn over mensen die ,,ten onrechte” (je snapt wat ik bedoel) gereanimeerd hebben. Idee?

[Job Pieter Tent]

Naar mijn mening is zo een dergelijke hulp vanuit de stichting een goede aanvulling. Slachtofferhulp is vaak een beetje een “ongewenste” service. Wat dat betreft zal het aangenamer zijn als je benaderd wordt door een partij die net dat beetje extra aan ervaring en kennis kan geven. Of het haalbaar is, zal dan nog moeten blijken.

[Dolores]

Misschien zou je een praatgroep kunnen oprichten voor mensen die hier behoefte aan hebben.
Dit forum zou er ook al heel geschikt voor kunnen zijn.
Hebben jullie enig idee of er misschien al zoiets bestaat in Nederland?

[Marly]

Ja, daar heeft Dolores inderdaad gelijk in. Misschien kunnen we er sowieso al eens een forum over beginnen. Hoe meer Hartgenoten zich er aanmelden, hoe meer mensen er komen die misschien ervaring hebben met zo’n soort situaties. Iemand nog andere ideeen?

[hermanslot]

Aan het einde van deze discussie over reanimatie wil ik als degene die er over is begonnen en net na een paar dagen in het buitenland alles heb gelezen, nog even reageren.
Het blijkt wel dat wanneer je er eens goed over nadenkt dat het edele doel om mensen te reanimeren helemaal niet zo simpel is als het van een afstandje lijkt. Mensen gaan twijfelen en hebben het er soms (terecht) moeilijk mee. Kennelijk vinden enkele van jullie dat zelfmoord te vergelijken is met de wil om niet gereanimeerd te worden. Of de gereanimeerde en zijn familie na verloop van tijd wel begrip zal hebben voor degene die hem heeft gereanimeerd is moeilijk te zeggen. Je zult daar maar scheefgezakt in een rolstoel zitten in niet meer instaat om begrijpelijk onder woorden te brengen wat je denkt. Hoe gaat de echtgenoot of echtgenote en of kinderen hier mee verder?
Dan nog over zelfdoding de opmerking die ik las van Henri:
Om er uit te komen ben ik zelfs naar lezingen van de universiteit Maastricht geweest over suicide. Daaruit bleek dat bijna 100 procent van de mensen die suicide plegen, dat doen om anderen een schuldgevoel te geven, uit wraak, uit haat, noem maar op.
Dit lijkt min volslagen onzin! Ik schrijf dit vanuit mijn kennis van psychologie waarmee ik het niveau van life coach heb behaald. De bekende schreeuw om hulp behoort tot de bakerpraatjes en mensen die zoiets doen uit wraak, haat of anderszins, zijn door hun (psychische) belevenis in een zodanige situatie verzeild geraakt dat ze toch voor zich zelf kiezen voor de dood. Een eventuele uitwerking op de nabestaanden kunnen ze niet meer controleren.
Dat wilde ik nog graag opmerken zonder deze discussie een nieuw leven in te blazen.

[Marly]

Nou ja Herman, ik vind het niet eens zo verkeerd als deze discussie weer een beetje tot leven komt hoor! Ik vond het juist al jammer dat de discussie al enkele dagen een beetje was uitgestorven. Maar ik denk niet dat wij zelfmoord zozeer vergelijken met mensen die niet gereanimeerd willen worden hoor, ik tenminste niet. En Henri, wat heb jij hierop te zeggen?;) Ik studeer geen Psychologie, en ook geen Life Coach, dus ik weet verder niet hoe het in elkaar zit hoor.. Nou mensen, geef jullie meningen!!!

[Job Pieter Tent]

Dit lijkt mij niet de manier om een discussie te beëindigen meneer Slot.

Dit gezien u duidelijk “eigen” conclusie trekt.
Mijn vader is een type die scheefgezakt in een rolstoel zit en niet fatsoenlijk in staat is zichzelf te uiten. Toch doet hij zijn best, en komt beetje bij beetje verder. U zou toch maar eens zo zijn, iemand met de ballen om vooruit te gaan….. Life coaching????
Wat ik dan apart vind is dat u die claimt veel van psychologie te weten, u dergelijke uitspraken doet op dit forum, op deze site. Deze site die mensen een beetje dient te motiveren. Hier doet u dus een uitspraak dat insinueert dat scheefgezakt in een rolstoel zitten een inferieure positie is. Nou laat mij u vertellen dat ik én de rest van mijn gezin hier sterker dan wie dan ook zijn uitgekomen. Wij hebben ervaringen die anderen niet hebben, wij hebben hier wat te delen.
Ga nu niet zeggen dat een zogenaamd uitzonderlijk geval is, want dat is het niet.

Met life coaching spreekt u mensen toch moed in om verder te gaan? Ik ben zeker geen expert…

Ik wil u niet zozeer aanvallen, maar iemand die bepaalde uitspraken doet en vervolgens geen weerwoord wenst te krijgen. Daar houd ik simpelweg niet van.

Mij lijkt deze discussie bij lange na niet gesloten. Ik verwacht zowel positieve als negatieve reacties op wat wij zeggen.

[Dolores]

Nou ik vind wat Herman Slot schrijft wel erg radicaal.
Op de eerste plaatst kan niemand hier uitmaken wanneer een discussie begint of eindigt. Iedereen kan hier zijn verhaal kwijt, neem ik toch aan.
Uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat problemen en dingen die jou en je familie overkomen er toe kunnen leiden dat je veel dichter bij elkaar komt. Je leert elkaar kennen en weet wat je aan elkaar hebt.
Helaas heb ik het ook wel eens anders gezien, waar problemen hebben niet “samen sterk” maakt, maar de zaak juist op de spits drijft en laat ontploffen.

[Sjarel]

Eerst even een quote van Herman Slot:

,,Dit lijkt min volslagen onzin! Ik schrijf dit vanuit mijn kennis van psychologie waarmee ik het niveau van life coach heb behaald. De bekende schreeuw om hulp behoort tot de bakerpraatjes en mensen die zoiets doen uit wraak, haat of anderszins, zijn door hun (psychische) belevenis in een zodanige situatie verzeild geraakt dat ze toch voor zich zelf kiezen voor de dood. Een eventuele uitwerking op de nabestaanden kunnen ze niet meer controleren.”.

Einde citaat. De laatste zin in dit citaat doet me twijfelen aan de bewering dat je psychologie gestudeerd hebt. Zelfmoord pleeg je in de meeste gevallen omdat waan en werkelijkheid door elkaar lopen. In de waan stel je je wel degelijk voor welke uitwerking de daad heeft op de nabestaanden.

Maar dat terzijde….

Voor het overige sluit ik me aan bij wat Job en Dolores meldden.

[Petra]

hermanslot schrijft:
[quote]Dit lijkt min volslagen onzin! Ik schrijf dit vanuit mijn kennis van psychologie waarmee ik het niveau van life coach heb behaald. [/quote]

Ik wil nergens op neerkijken ofzo hoor, maar mag ik even vragen wat ‘life coaching’ precies inhoudt? Voor zover ik weet is dit gewoon een thuiscursus, dus is dit bij lange na niet te vergelijken met psychologie… Of verkijk ik me hier op? Ik denk dat je niet zomaar kunt oordelen over zo’n soort dingen, als je het niveau van life coach hebt behaald…

Verder sluit ik me geheel aan bij Job-Pieter, Dolores en Sjarel. Niemand bepaalt wanneer een discussie is gesloten. En ik denk dat deze discussie bij lange na nog niet is gesloten….

[Auteur]

Berichten