Reanimatie verbod

[bert]

Onlangs hebben wij via het nieuws kennis kunnen nemen van een maatregel in een bejaardenhuis waarbij bewoners van 70 en ouder niet meer worden gereanimeerd. Wie van u heeft ervaring met reanimatie van personen van 70 jaar en ouder. Ik denk hierbij aan de veel voorkomende neurologische problemen hierna, zoals dementie etc.

[Dolores]

Voorzover mij bekend ging het niet zozeer om een reanimatie verbod voor alle mensen ouder dan 70 jaar, maar voor mensen ouder dan 70 jaar die uitdrukkelijk zelf hadden aangegeven niet meer gereanimeerd te willen worden.

[Job Pieter Tent]

Dat klopt, zie ook dit artikel: [url]http://www.hartgenoten.nl/20080816296/nieuws/geen-reanimatie-in-verzorgingshuis[/url]
Daar staan ook nog meerdere reacties. Ten tweede is er ook het vervolg artikel: [url]http://www.hartgenoten.nl/20080818299/nieuws/tehuis-blijft-ouderen-reanimeren[/url]

[hermanslot]

Met dank voor de reactie wil ik graag opmerken dat het mij niet gaan om de maatregelen van tehuizen, maar om onder meer de neurologische gevolgen van reanimeren en uw ervaring hiermee.

[Anoniem]

Ik weet niet precies wat u bedoelt met neurologische gevolgen, wat ik wel weet is dat mensen naarmate ze ouder zijn, ook kwetsbaarder zijn. Oude en zeer oude mensen overleven een reanimatie vaak wel, maar in nogal wat gevallen zijn ze daarna niet meer als een ,,kasplantje”, en voeren een schrijnend, vegetatief bestaan. Ik heb dat onlangs nog in mijn directe omgeving mee moeten maken, helaas bij iemand die amper in de 50 is. Na reanimatie lijdt de man aan ernstig geheugenverlies, en kan moeilijk functioneren, heeft allerlei ernstige lichamelijke bijverschijnselen, en is volledig afhankelijk van de steun en zorg van zijn echtgenote. Om die reden hebben verzorgingshuizen ook de mogelijkheid geboden om mensen de kans te geven gewoon dood te gaan bij hartfalen. Op voorwaarde dat ze uitdrukkelijk en schriftelijk, bij hun volle verstand, aangeven niet gereanimeerd te willen worden. Helaas is dat door het CDA in de Kamer verkeerd opgepakt, naar ik aanneem vanwege de stennis en het partijpolitieke gewin, dat daarmee samenhangt. De indruk werd gewekt alsof ouderen boven de 70 maar gewoon dood moesten gaan. Niets is minder waar.
Het gaat erom, dat de vraag is of mensen na reanimatie in alle gevallen nog een leven hebben, dat het leven waard is. En dat is een vraag die ieder van ons zich moet stellen, lijkt me. Het is beter daarin zelfstandig een eigen keuze te maken, voor het te laat is en anderen over je beslissen.

[hermanslot]

Met neurologische gevolgen denk ik aan dementie. Onlangs hoorde ik een arts op de radio vertellen dat dit vrij veel voorkomt. Al lang geleden heb ik me voorgenomen op mijn 70e jaar een reanimatieverbod in te stellen. Ik heb nog een jaar te gaan maar ik doe het zeker. Jammer dat hieraan tijdens bijvoorbeeld een ongeval op straat niet wordt gelet op een penning of verklaring van de NVVE.

[Anoniem]

Helemaal mee eens! Maar ik mag als leek, wanneer ik uitkom bij iemand die ik op straat of in het winkelcentrum moet reanimeren, geen zelfstandige beslissing hierin nemen. Alleen een arts mag dat. Dus al heeft iemand op zijn borst getatoeëerd ,,Niet Reanimeren”, dan nog moet ik met de massage beginnen.
Het vervelende is, dat juist reanimatie door leken vaak niet goed gaat. We doen ons best, maar gebrek aan ervaring, ook al zijn we opgeleid, leidt er vaak toe dat de reanimatie toch niet verloopt zoals het hoort. Wat je dan vaak ziet als dat de weinige mensen die de hartaanval overleven, inderdaad kasplantjes worden.

[hermanslot]

Het komt er dus op neer dat mij in dit geval het recht ontnomen wordt om over mijn eigen lichaam en welzijn te beslissen. Ik ga er maar van uit dat een hartaanval ook vaak thuis gebeurd en dan is mijn vrouw op de hoogte van wat ik graag wil.

[Marian51]

Ik heb al de berichtjes gelezen over dit onderwerp. Hier een positief bericht. Mijn partner en ik hebben van de zomer tijdens onze 1ste vakantie samen een man gereanimeerd van 70 jaar met goed gevolg. Hij was na 3 weken ziekenhuis weer thuis. Herkende al zijn familieleden weer gelukkig en wat wij vernomen hebben is dat het goed met hem gaat. Dus het blijft altijd een gok wat er gebeurd na een reanimatie en de conditie van de persoon in kwestie die het ondergaan heeft. Wij zijn blij dat het gelukt is en doen het weer als het op ons pat komt.Marian.

[Anoniem]

Ook zeker doen, Marian. Weet je, als je bij iemand uitkomt die op straat ligt en er slecht aan toe is, denk je niet na. Dan doe je gewoon, en begin je te reanimeren. Zo vergaat het mij althans. Maar als iemand niet gereanimeerd wil worden en dat is duidelijk zichtbaar, sta ik voor een dilemma. Als ik dan niet reanimeer, ben ik aansprakelijk, ook strafrechtelijk. Stel de persoon in kwestie wil persé niet gereanimeerd worden en ik voldoe aan die wens, en dan komt een familielid (bijvoorbeeld een dochter of zoon) en die klaagt mij aan, dan ben ik de pineut. Ik ben volgens de wet niet in de positie om reanimatie na te laten. Door een opleiding gevolgd te hebben en daarmee in het bezit te zijn van het certificaat reanimator, ben ik onder alle omstandigheden verplicht iemand te reanimeren bij een hartstilstand. Hetzelfde geldt voor het werken met de defibrillator. Daar moet ik mee werken, ook al wil de persoon in kwestie dat niet.
Het plaatst mij inderdaad voor dilemma’s, temeer omdat je ook mond-op-mond-beademing moet geven. Als dan een junk op straat ligt die de kots uit de bek loopt, weet ik het zo zeker nog niet, eerlijk gezegd…. Liever dan maar een straf dan levenslang Aids…. Maar goed, op het moment zelf doe je gewon wat je moet doen…..

[Job Pieter Tent]

Gelukkig dat ze er toch over denken om de mond op mond beademing bij een reanimatie achterwege te laten.
We zijn ook geen goden die bepalen wie leeft of sterft. Voor ons zijn er zoals Henri vermeld veel consequenties aan gekoppeld als wij het na laten.
Ik zou ten alle tijden iemand reanimeren. ongeacht de keuze. Op dat moment zou je ook niet zien of iemand wel of niet gereanimeerd wil worden. Dat is dan niet waar je mee bezig bent….

[Marly]

Ik denk inderdaad dat als je ooit in zo’n soort situatie komt, dat je dan evengoed je best doet om te reanimeren. Ook al wordt het geen succes, je hebt in ieder geval je best gedaan. Ik denk dat er veel mensen zijn die in paniek raken. En het is natuurlijk zo dat je in zo’n situatie niet precies na gaat denken hoe het reanimeren ook alweer ging, maar dat je gewoon maar iets probeert. Beter dan niets, toch? Maar het is inderdaad lastig ja, wat je doet als er iemand ligt waarbij braaksel uit zijn mond loopt. Daarom is het ook belangrijk om een beademingsmasker bij je te hebben, dat kan altijd van pas komen dan. Maar toch zou ik het een goed idee vinden als mensen op een gegeven moment een penning kunnen dragen, indien ze persé niet gereanimeerd willen worden. Wie ben ik dat om dat dan te doen, tegen hun zin in? Je moet respect hebben voor iemands keuze, dus ook voor zo’n soort keuze. Wat vinden jullie hiervan?

[Dolores]

Ik kan zelf ook reanimeren, maar ik zou toch in gewetensnood komen als ik iemand zou reanimeren die dat echt niet wil. Iemand’s zelfbeschikkingsrecht zou voor mij echt prioriteit hebben.

[hermanslot]

Op mijn beurt vraag ik me af wat ik zal ondernemen tegen diegene die mij tegen mijn wil heeft opgezadelt met een ernstige handicap.

[Anoniem]

Precies, je drukt de kern uit waar het om gaat! Ik geloof als iemand dat bij mij zou ,,flikken” ik hem (als ik daartoe nog de kracht had) met een plank voor zijn hersens zou slaan. In elk geval hoefde hij niet opm mijn bedankje te rekenen. Sterker nog, wat ik hoor van verhalen uit mijn omgeving: veel gereanimeerde mensen zijn absoluut niet blij dat ze in leven gehouden zijn. Dat komt op reanimators wel eens over als stank voor dan, maar ik kan me er iets bij voorstellen.

Evengoed zit ik in een spagaat: wat doen. Doe ik niks, slepen ze me voor de rechter. Doe ik wel wat, dan is de patient boos op mij of loop ik in sommige gevallen mogelijk aids p. Kom daar maar eens uit.

[Auteur]

Berichten