Onderzoek naar bijnadoodervaringen

[Adrem7]

Hallo,

Ik heb ook een bijna-dood ervaring gehad.
1 jaar geleden heb ik een zwaar hartinfarct gehad. En 2 hartstilstanden.
Bij het eerste hartstilstand, heb ik een bijna doodervaring gehad.
Ik schrok vreselijk toen ik weer bij kwam, na de reanimatie, omdat er zoveel mensen om me heen stonden,(het was in eindhoven in het ziekenhuis). Waar ik was, was het zo vredig, heb nog nooit zo’n gelukkig, vredig gevoel gehad. Er was een mooi licht, mijn overleden ouders waren er. Heb er daarna heel erg moeilijk mee gehad. Zat op deze wereld met een hart dat maar 42% functioneert, was depressief en voelde me ellendig.
Terwijl je eigenlijk blij moet zijn dat je 2 hartstilstanden overleefd hebt.
Maar ik bleef er een beetje tussenin hangen.
Nu 1 jaar erna, na emdr-therapie, gaat het wel weer.
Maar het is moeilijk om er met iemand over te praten.
Veel onbegrip.

Gr. Adi

[Manuela93]

hoe weten de onderzoekers wat iemand voel als hij zij dood gaat? de sprookjes van het licht zien geloof ik ook niet misschien door me hartstilstand, en dat als je hartslag stop echt alles weg is of je diepslaap zonder droom, en je dus pas weer wat zie als je bijkom en nee niet HET licht maar gewoon die tl buizen die altijd branden boven je in het ziekenhuis.
ben misschien te nuchter en doe nu iedereen ze droom naar (het licht) weg spoelen…….
maar zo denk ik er over.

[Anoniem]

Heb dit dan anders ervaren als jij.Dit heb ik namelijk zelf
mee gemaakt. Geloofde het van mijn broer in 1998 ook niet
maar weet nu toch beter.Dit zijn dus geen waanzin verhalen.

[Manuela93]

dan is het zo dat iedereen het anders ervaart, misschien moet je er in geloven.
ik Heb het zelf natuurlijk ook mee gemaakt en zo heb ik het ervaren, niemand gezien of gehoort alleen zwart en toen wakker.

[Folkert]

EEN BIJNA DOOD ERVARING

Ik ben lid van het bekendste shantykoor in Friesland, nl. Rolling Home te Sneek. Wij brengen voornamelijk Ierse en Engelse liedjes met veel plezier. In het seizoen 2006-2007 hebben wij meerdere malen een revuevoorstelling gegeven binnen de provincie Friesland. Gastzanger was de Engelsman John Wright, een vriend van onze muzikale leider en vereniging die meerdere optredens met ons heeft gedaan.
Wij hebben deze voorstelling met veel succes gebracht. Ik kon helaas het seizoen niet afmaken omdat ik begin januari 2008 een zware hartaanval kreeg. Dit resulteerde in opname in het Antoniusziekenhuis Sneek. Als complicatie kreeg ik er ook nog een ontsteking aan het hartzakje bij.
In totaal heb ik bijna 4 weken in het ziekenhuis van Sneek doorgebracht om weer wat aan te sterken voor een nieuwe bypass operatie (in 1988 had ik in Groningen ook al een bypassoperatie ondergaan).
Na diverse onderzoeken vooraf aan de operatie bleek dat ook de hartklep (mitralisklep) een opdonder had gekregen en de mogelijkheid er in zat dat ook deze moest worden vervangen.
Op 7 februari 2008 ben ik ’s morgens geopereerd in het MCL te Leeuwarden.
Twee weken later kwam ik weer bij op de IC. Tijdens de operatie, waarbij is geprobeerd om de klep te behouden, zijn er complicaties opgetreden. De de chirurg vertelde mijn vrouw dat er o.a. een bloeding was opgetreden die niet wilde stoppen. Ze hadden ook nog geprobeerd om drie bypasses te doen, maar dit bleek door vorming van lidtekenweefsel van de vorige operatie, niet mogelijk, het zijn er dus twee geworden.
Meer dan 7 uur zijn ze bezig geweest voordat ik weer naar de IC ben gebracht waar mijn vrouw de boodschap meekreeg om de telefoon de eerste nachten maar bij haar bed te houden.
Je zult begrijpen dat dit voor haar een zeer traumatische ervaring is geweest.
De eerste week op de Intensive Care (IC) hebben ze mij kunstmatig in coma gehouden.
De tweede week ben ik weer langzaam bijgebracht maar heb nog minstens 5 dagen met een tube en diverse slangen voor o.a. sondevoeding min of meer wakend hier doorgebracht. Ook voor mij was dit traumatisch, je kunt niks, bent aan bed gekluisterd, eten gaat via een slangetje en ademen gaat via de tube in je keel. Praten is onmogelijk, de enige communicatie was via een papiertje.
Dit alles dus even als inleiding op mijn zogenaamde BDE.

Zoals gezegd kwam ik na een week weer bij uit deze coma. Tijdens de bezoekuren liet ik mij door mijn vrouw informeren hoe het met ons koor was gegaan in de Harmonie te Leeuwarden waar ze op, naar ik meen, 14 februari nog een optreden hadden gehad. O, prima hoor, ze konden het zonder jou ook wel af. Ook vroeg (schreef) ik haar of ze de CD van John Wright op een mp3 zou willen zetten, met name het lied ‘Time to Learn’.
Ik had hier bijzondere gevoelens bij (en nog). Dit heeft ze dus ook gedaan.

Tijdens deze tweede week werd mij geregeld door verplegers en artsen gevraagd hoe of ik de operatie, voorzover ik dit nog wist, had ervaren. Had ik ook angstdromen gehad? Zo ja, wat waren dit voor dromen?
Nou, inderdaad heb ik veel angstdromen gehad in deze schemertoestand. Uit de muur kwamen allemaal vreemde gedrochten, o.a. rode duivelskoppen. Angstdromen dus.
Maar, vertelde ik, er was ook een mooie droom geweest. Ik was in een soort vissersdorpje, in een heel rustig laantje, tuinen waarin netten werden gedroogd en alles op een heerlijk gezapige manier zijn gang ging. Ik stond voor huis toen er in de verte iemand kwam aanlopen. Hij kwam naar mij toe en vroeg of ik ook meeging naar zee om te vissen. Ik wilde dit wel maar had geen tijd omdat de netten voor de volgende dag nog moesten worden schoongemaakt.
Okay, zei hij, dan ga ik wel alleen, tot ziens.

Tot zover dus niets bijzonders, je denkt dat het er wel allemaal bij zal hebben gehoord.
Na een week ben ik weer naar het ziekenhuis in Sneek gebracht. De verplegers(sters) waren ondertussen vrienden van mij geworden, en met name één verpleegster wist dat ik bij Rolling Home zong. Ook zij was een ‘fan’van John Wright. Ze hoorde de liedjes die op mijn mp3 stonden en vroeg of zij daar ook een copy van zou kunnen krijgen.
Ik zei tegen haar dat ze de CD wel kon krijgen, en vroeg mijn vrouw om deze mee te brengen en af te geven bij de secretaresse van de afdeling.
Een dag later vroeg ik aan de secretaresse of de CD al door mijn vrouw was gebracht. Ze vroeg ‘welke CD?’, ‘nou de CD van John Wright’, zei ik. Ze keek mij aan en zei ‘wat erg hè’, ‘hoezo wat erg’’ vroeg ik. Toen vertelde ze mij dat John was overleden aan waarschijnlijk een hersenbloeding. Ik zei dat dat niet mogelijk was, daar hij op 4 januari nog was getrouwd.
Ik ben naar mijn kamer gerend en heb onmiddellijk mijn vrouw gebeld. Deze bevestigde het verhaal en zei dat hij tijdens mijn operatie was overleden maar ze wilde het mij gezien mijn toestand niet eerder vertellen. Ik hoef je dus niet te zeggen wat voor een indruk dit op mij heeft gemaakt.

Dit is mijn verhaal, de conclusie moet u zelf maar trekken, maar ik ben er van overtuigd dat wanneer ik met deze persoon in mijn droom was meegegaan, ik niet meer was teruggekomen van de zee.

Folkert

[Anoniem]

Wellicht aardig om deze link eens te bekijken: http://hartgenoten.nl/nieuws/jonge-hartpatient-sterft-na-gelukzalige-bijna-dood-ervaringen

Daar staan ook de filmpjes op met het ontroerende verslag van de 18-jarige jongen over zijn bijna-dood-ervaringen. De jongen stierf een week later. Met een glimlach.

[Anoniem]

Het is niet zo dat iedereen een bijna-dood-ervaring heeft. Sommige mensen komen bij en herinneren zich niets, behalve zwart. Maar tl-lampen zijn het zeker niet, dat witte licht. Want van tl-lampen wordt niemand vrolijk en krijgt niemand een warm gevoel van liefde, zoals BDE-ers beschrijven.

[Auteur]

Berichten