Hallo, ik ben er nog

[bert]

Via een kennis kreeg ik te horen van deze site. Als donateur aangemeld en nu hier even mijn verhaal geplaatst….poepoe…. is allemaal nog vers hoor.

 

 

Wat is er gebeurd, wat is er aan de hand? Vragen die mij bereikten de afgelopen dagen.

 

In het kort…..het was een hartinfarct.

 

Niks is zeker in het leven.

 

Vandaag kan je de wereld aan, morgen ben je een kasplantje en moeten anderen je reet vegen.

 

Wanneer beseffen sommige dat nu eens? Wees gewoon eens aardig naar elkaar, ook in 2020.

 

Tja, daar zit je dan op nieuwjaarsdag. Redelijk geslapen en nuchter. Geen glas alcohol aangeraakt op oudejaarsavond. Sterker nog, maar één longtorpedo gerookt op oudejaarsavond.

Zo blij dat ik thuis kon zijn. Bertju was helemaal door het dolle toen hij me na een kleine drie dagen missen weer zag.

Nieuwjaarsdag, 6.00 uur. Wat zal ik doen, rondje lopen met Bertju? Nieuwe gewoonte aan gaan wennen? Zal ik dat rondje lopen wel gaan halen? Eerst ook Bertju maar uit zijn mandje geroepen.

Naar beneden, koffie maken of niet? Of toch eerst die dagelijkse peuk maar even opsteken? Of maar niet doen?

 

Bertju rekt zich eerst eens uit, sloft naar zijn mandje en gaat weer liggen. Dat is/was zijn ritueel smorgens. Seconden tikken weg, wat ga ik doen?

 

Waar ik het over heb nu?

 

Eerste kerstdag. Yvonnes broer en gezin komen gezellig bij ons eten. Het was heel gezellig. Lekker gegeten, spelletje gedaan. Tussendoor voelde ik wat gemier in de hartstreek. Iets in me zei dat dit niet goed was maar zeker wist ik het niet. Och, heb ergens wat bloedverdunners liggen, daar neem ik er gewoon ene van. Of dat werkte weet ik eigenlijk helemaal niet. Zoals zo vaak ebde dat gemier ook weer weg.

De 27ste. In alle vroegte toch mijn huisarts even gebeld om te vragen of ik die dag nog terecht kan. Dat gemier rond de hartstreek begon me wat zorgen te baren. Ja, kon wel terecht bij een vervanger maar daar had ik geen zin an, neu had graag toch mijn eigen huisarts gesproken hoor. Dat kon maandag de 30ste om 10.00 uur.

Yvonne en ik gaan dan maar een nieuwe tv kopen. Net wat groter als we nu hebben, leuk…toch!

Met de verkoper van BCC nog wat onderhandeld, grappen en grollen en weldra ligt er een 65 inch nieuwe tv achterin de Corolla op weg naar huis….koooeeeellllll…..

Eenmaal thuis in alle rust de tv uitgepakt. De werking van de ophangbeugel uitgezocht en vervolgens als eerste de beugel opgehangen.

Bezoek, Jim en Mayo stoppen voor de deur. Gezelliggggggggggg…….oh en Rob en Jacq stoppen ook….hoe leuk is dat dan….

Ineens dus wat drukker in huize Jaapio…… Behulpzame Jim helt meteen mee de tv op te hangen en…huh….dat gemier komt weer op zetten. Pppffff neem gewoon weer een bloedverdunnertje, wellicht helpt dat. Wederom, geen idee of dat geholpen heeft maar denk van wel.

Anyway, heul blij met onze nieuwe aanwinst. Later op de dag scoren we nog een griekje alhier in het Bocholtze hahaha

De 28ste. Wie sjoen us Limburg is……. Bekent Limburgs liedje. Lekker geslapen, lekker ontbijtje…..zonnetje komt langzaam op. Met Robbie nog nieuwere LED in de emmer gebouwd…. De poezelige handjes van Jacq hebben de stadslichtjes vervangen….kortom…nice day.

De zon schijnt nog altijd, toertje doen?

Wat later vertoeven we over Limburgs wegen genietend van het landschap. Vijlen, Epen,

Sint Geertruid, Gronsveld, Bunde, Geulle……. Zomaar wat plaatsen waardoor we gereden zijn. In ons geval lekker dakloos. Soms klinkt het wat raar maar waar bij de ene vloeistof naar binnen moest is ne nood hoog en met bij de andere wat vloeistof eruit. Een giga maaskei bied dan uitkomst wwhahahaha….

 

Het was een prachtige dag en ook al wat aan de late kant. Na een tankstopje besluiten we naar Landgraaf te rijden, ligt a verry nice chinees.

Rob en Jacq besluiten richting huis te keren. Was een top dagje.

 

Zondag, 29 december 2019.

Klinkt alweer zover weg hè.

 

Wederom lekker geslapen. Mijn dagelijks ritueel is beginnende. Naar beneden, peukie draaien, waterkoker aan zetten, peukie aansteken, koffie en melk in de beker doen, deur voor Bertju open zetten…..kortom, zoals elke dag, niks aan het handje.

Kroepie staat ook op. Ontbijten. Kroepie laat Bertju uit….. vooralsnog niks aan het handje.

Dan ga ik eens het eea uitzoeken van onze nieuwe Q-led tv. Wat doe je anders op zondag morgen hè haha. Ik kom er achter dat een HDMi kabel in een verkeerde HDMi poort zit. Signaal van de tv gaat niet terug naar de versterker…. Iets met ARC….audio return cable….

Kroepieeeeee….. we moeten samen even de tv van de muur halen om die kabel ergens anders in te steken….. Yvonne is wat angstig dat er wat mis gaat. En dan….. dat gemier komt weer op zetten. Man man man wat is dat toch? Puh…..ja heb nog een bloedverdunnertje liggen. Dat geslikt en maar even de bank op. Potverdorie…. Klote zooi, dat gemier ebde nu niet weg.

Yvonne kijkt me wat verschrikt aan…. Als dat niet weg gaat dan gaan we gewoon naar de nightcare hoor Jaap. Pijn op de borst ebde niet meer weg. Weet je wat, zeg ik tegen Kroepie, ik ga me even douchen en dan door naar de nightcare.

Loop de trap op, pak schone kleren, de badkamer op….nee..niet best dit. Pijn wordt heviger en heviger…. Loop meteen weer naar beneden…. Zeg tegen Kroepie “bel de ambulance maar want dit is zeker niet goed”.

Yvonne raakt in paniek…. Ik ga op de bank liggen. Tering wat doet dit zeer. Tot drie keer toe spring Bertju op mijnborst. Nu even niet knulletje. Spring van me af en springt weer op mijnborst en wilt daar gaan liggen. Yvonne is zo in paniek dat ze niet meer weet wat ze bellen moet…. Wat moet ik nu bellen Jaap…. 211 of wat is dat? In alle rust zeg ik… 112 Yvonne, niet 211.

Binnen tien minuten horen we de gillende sirene van de ambulance. Waar de ene broeder me aan het bekabelen is vraagt de ander me het hemd van het lijf. Er wordt een hartfilmpje gemaakt maar daar valt niks op te zien. WTF is dat dan, denk ik. Verga van de pijn. De geijkte vragen… hoeveel pijn heeft u op de schaal van….. 9 zeg ik voordat hij uitgepraat is. Raar dit, hoor ik de broeder zeggen. Doe eens een spray onder zijn toch wordt tegen de andere broeder gezegd….. spray????

Huh….niet lang daarna ebde de pijn weg.

Yep, we nemen u mee meneer. Dit kan duiden op een infarct.

 

Tjesus, kan niet waar zijn. Spektakel in het dorp waar we net wonen. Ambulance in de straat. Of ik zelf naar de ambulance kan lopen…. Uuhhh zeker meneer, zeker.

 

Dan gaat alles snel. Spoedeisende hulp, draden worden aangesloten en bloed wordt geprikt….. als een roes onderga ik alles maar en probeer rustig te blijven. Yvonne is uit haar doen. Wachten en dan…. Meneer we hebben bij u bloed geprikt en we zien een stofje….. na drie uur moeten we dan weer bloed prikken en als de waarde van dat stofje is gestegen (geloof ik dan) dan spreken we over een infarct en dat wordt u opgenomen hier. En ja hoor, Jaapio wordt naar de hartbewaking gebracht.

 

Ik was toch bezig de nieuwe tv goed aan te sluiten? WTF doe ik hier nu? Was ik nu bijna dood?

Ziekenhuis personeel lopen af en aan. Bloeddruk meten, pilletje hier en daar, tjesus zeg…..watskebeurd????

 

Ik zie aan Yvonne dat ze het nu helemaal niet meer weet. Dat dit gebeurd zeg. In drie maanden tijd verliest ze beide ouders. Krabbelt uit de mega diepe put en dan nu ziet ze haar man….me and i…. onder haar weg glijden. Nee Kroepie, onkruid vergaat niet, ik ben hier in de goede zorg van de zusters…alles komt goed, hoor ik me zelf zeggen. Maar innerlijk schiet er van alles door me heen. Moet ik nu echt hier blijven? Lig ik nu echt aan de hartbewaking? Och en Bertju dan?

Yvonne gaat naar huis spullen halen.

 

Uuuhhhh…zuster, zou ik me even morgen douchen want…. Nee meneer u mag echt het bed niet uit, u moet plat blijven liggen en als u naar de wc moet, hier is de fles.

Neeeeeeeeeee….. ik voel me vies, wil douchen en in een fles zeiken….gebeurd dit echt nu?

Het is druk aan het bed. Bloeddruk meten, bloed afnemen, weer pillen slikken….. maar de pijn is gelukkig weg. Yvonne is erook weer met wat spulletjes. Arme meid is helemaal uit haar doen.

 

2019 was ook te veel van het goede. Teveel stress gehad, zowel Yvonne als ik ook.

Het huis kopen, UWV, de bank… uitzoeken, vader sterft van Yvonne, haar dochters die gewoon langs haar lopen als haar vader gestorven is zonder Yvonne een blik waardig te gunnen. Haar moeder die sterft….. tijdens de crematie haar andere dochter die Yvonne een veeg (lees een mes in de rug) uit de pan geeft dat zelfs familie leden die dochter daarover wilde aanspreken, een zus van Yvonne die tijdens de crematie wat triomfantelijk Yvonne zit aan te staren met een van Yvonnes dochters die bij die zus om de nek hangt en ga zo maar door…. De verhuizing….. och och….. dit valt niet te vertellen wat 2019 allemaal gaande was. We waren er wel uit, Yvonne en ik. Er is nog maar één ding belangrijk en dat is rust en wij twee met Bertju. Onze kids zijn voor altijd bij ons uitgescheten. Alles wat nu nog stress veroorzaakt is uitgescheten….

 

Ons nieuwe onderkomen is een verademing. Beste beslissing ever. Nu 5 maanden wonen we hier.

 

En dan gebeurd dit, een hartinfarct.

 

Gvd, kroepie naar huis en is daar alleen. Ik lig hier aan de kabels, fuckzooi dit zeg.

Tja probeer maar wat te slapen dan.

 

Maandag 30-12-2019.

Het ziet er naar uit dat de jaarwisseling ik in het ziekenhuis lig. Gelukkig geen pijn op het moment.

Zusters en broeders lopen af en aan. Weer bloed prikken, druk meten etc etc….. wat wilt u eten, wat wilt u als ontbijt…… Kroepie komt er alweer aan….. goh zegt ze dan, de buurt is erg geschrokken. Wensen je beterschap……

Als de zuster voor de zoveelste keer vraagt of ik pijn heb gehad vraag ik wanneer ik naar huis mag. Daar had zij geen idee over. Dan komt er een man…ik kom een echo maken van uw hart…..als die knakker bezig is komt er een vrouw binnen lopen…. Ik ben de cardioloog…. We gaan vandaag denkelijk bij u een caterecatie uitvoeren. Dit doen we via de pols blablabla….. dacht je ik krijg daar wat van mee als er een vent half over me heen die echo aan het doen is?

Caterecatie? Ik lees het eea in het foldertje. Via de pols naar het hart? Ik wil het niet weten, ze doen maar. Ik wil naar huis. Ik wil gewoon naar de wc, ik wil wat lopen…… pppffffff.

Later op de dag komt de zuster. U mag van de afdeling af, we brengen us naar een andere afdeling, u mag weer wat rondlopen en zelf naar de wc maar de wc niet af sluiten hoor.…… cool….hoef niet meer in een fles te zeiken….cool? wat gaat er gebeuren allemaal dan?

Broer, schoonzusje, tante van Yvonne komen op bezoek. Guido en andere vrienden komen even langs….. iedereen is geschrokken. Ja wie niet. “moet ik dit op facebook zetten” vraagt Yvonne….. nee doe maar niet want er zijn lui die hier op hebben zitten wachten. Ben ik van overtuigd…. Enkele kan je het wel vertellen…..

Naast me ligt een wat oudere man. Hij is net terug van Maastricht waar ze een kastje hebben ingebouwd. Man verrekt van de pijn……. Och och dit vind ik allemaal maar niks hoor. Maar tijdens het bezoek houd ik me groot. Grappen en grollen…..ik ben er nog. Maar wil naar huis, naar Yvonne en Bertju.

Die dag geen caterecatie. Er was een spoedgevalletje. Wanneer dan wel? Ben ik morgen thuis? Op die vragen kan de zuster geen antwoord geven.

Wat een nacht zeg. De man naast me heeft natuurlijk ook last en spookt wat rond waarvan ik weer wakker wordt.

 

Oudejaarsdag. Dinsdag 31-12-2019.

Kut geslapen. 4.30 uur wakker. Wat kan een mens blij zijn als gewoon op de pot mag zeiken zeg. Maar ik wil douchen. En dat mag weer niet. Ik begin me zelf te ruiken. Vind het wel best zo, ga me wat aan de kraan wassen. Zo goed als het gaat met al die kabels fris ik me wat op maar is toch heel wat anders als een verfrissende douche.

Ik zit aan het ontbijt, een eitje te pellen. Neem een slokje van de koffie. De zuster komt binnen gewandeld met een big smile. U wordt zo opgehaald voor de caterecatie, straks krijgt u wel een ander ontbijtje van me. Alleraardigste zuster hoor. “dus vandaag mag ik naar huis” dat ligt er maar aan wat uit het onderzoek naar voren komt. Uuhhhh ze komen dus zo. Yvonne bellen, neeeeeee mot ineens schijten ook nog….. aaarrggghhhh paniek, niet goed voor de rikketik. Snel mandela deponeren, snel weer wat wassen…… komt de zuster weer. “u moet dit aan trekken. Alles uitdoen. Shirt, broek, onderbroek en dan dit jasje aan. Open kant aan de achterkant”. Dus mijn sokken mag ik aanhouden? Dat mag, wat een geruststelling he hahaha….De man die ook op de kamer ligt verteld dat die caterecatie niks voorstelt. Ja kan hij wel zeggen na al die ingrepen hij gehad heeft. Ik ben er net klaar voor als de zuster weer komt. Sorry meneer er is een spoedgeval, u moet weer wachten.

Gloeiende miljaar zeg…… in gestrekte draf ontbijt naar binnen werken. Elke vezel verlangt een peuk. Maar dat mag weer niet. Mag de afdeling niet af. Oh….daar is de zuster weer “u wordt zo opgehaald”. Echt waar? Nu wel? Wat leuk? En ja hoor…… oooooh wat haat ik dat. Op bed liggen en dan door al die gangen met de nieuwsgierige blikken van al die wachtende ziekenhuis gasten.

 

Ik wordt ergens geplaatst. De ene na de andere zuster komt zich voor stellen….. plakker opplakken en zo. “hebben ze uw onderbroek gejat, zegt ene. Uuhhh moest ik uit doen. Was niet nodig. Hadden ze geen groter jasje? Nee. Ga ik een groter jasje halen. Komt een man haflfin gepakt…ik ben die en die ik ga dat en dat doen en…..krijg helemaal niks meer mee zeg. Doe maar, vind het wel best.

Ik ga hier een prikje geven in de rechter pols, buisje in zetten en….doe maar. Prikje en ik voel dat hij van alles in dat buisje aan het duwen is…. Ja ja ja hoor ik. Nu even heel stil liggen want ik ben bij uw hart…. Oalala maar ik heb pijn aan de heul, wil me even…..nee nee stil liggen. Eerste kransslagader zag er goed uit. Ene zat bijna dicht. Ik ga daar nu een stent plaatsen zegt de beste man…. Zal wel. Dus het was echt kantje boord? U was er mooi op tijd bij zegt de man. Beschadigingen vallen mee. Ja duuhhhh hij ziet de ergste gevallen he.

Na een uur is hij klaar. Ik voel die druk weer op de borst. Dat kan een paar uurtjes duren.

 

En dan liggen we weer op de kamer. Zou ik naar huis morgen vandaag? Ben ik thuis tijdens de jaar wisseling? Ik heb zin in een peuk. Vanaf zondag niet meer gerookt. Ziekelijke verslaving hoor.

Aan mijn pols zit een bandje die druk uitoefent op het gat in de slagader om het bloeden tegen te gaan. De zuster geeft uit leg. Na 2 uur, rond 13.30 uur halen we wat druk er af. Het mag absoluut niet gaan bloeden. Na een uurtje wat meer druk er af en na 4 uur halen we dat bandje er af. Als het niet gaan bloeden mag u vandaag naar huis hoor ik dan….. yesssssssss……

Als dat bandje eraf is, er geen bloed is te zien ben ik blij. Ik vraag of ik dat bandje mag hebben. Mocht het gaan bloeden moet ik meteen terug komen. Achterliggende gedachte is…mocht het gaan bloeden zet ik dat bandje er weer op, dan hoef ik niet terug te gaan. Ja soms ben ik wat eigenwijs.

Geen bloed is naar huis. Er is geen bloed dus mag ik naar huis…och zo blij. Meeste verlang ik toch wel naar een douche dan. Als ik de boel aan het inpakken ben krijg ik een waarschuwing van de broeder….doet u wel wat rustiger met uw pols meneer. Oja….. uche.

Dan krijg ik een lijst met medicijnen die ik moet gaan halen….een lijst met afspraken….hartrevalidatie moet ik gaan doen….. zal allemaal wel, ik wil naar huis, naar Bertju en ik wil roken. Roken? Wil ik dat echt wel? Eigenlijk niet. Toch een poging wagen om ermee te stoppen dan maar?

We nemen afscheid van de afdeling. Respect voor de zusters en broeders hoor. Onderweg naar de ziekenhuisapotheek bemerk ik dat het dus echt niet meer goed zit qua conditie. Teringjantje….wat een impact heeft zo iets zeg.

Krijg een berg pillen mee en te horen dat ik dat enkele medicijnen nooit meer af komt. Huh…wil ik wel eens zien dan, schiet het door me heen.

 

Wat later zitten we in de starlet. Ik mag even geen auto rijden. Yessss eindelijk thuis. Bertju is helemaal door het dolle.

Douchen wil ik, douchen. Alvorens kijk ik even naar mijn pols. Hhmmm…. En klein puntje bloed zie ik. Dat is niet goed dus. Voorzichtig douchen, hand omhoog houden. Heerlijk fris weer. Zie een beetje meer bloed nu. Haha ik heb dat bandje en doe die om.

 

Zucht…. Op me eigen bank, in me eigen huis naast Kroepie en Bertju. Eindelijk. Dochtertje van de overburen had een tekening in gegooid. Hoe leuk is dat dan want eigenlijk kennen we de overburen nog niet zo goed. Buren waren ook erg geschrokken…..

Hoe anders is het hier als in Brunssum zeg.

 

Yvonne gaat Bertju nog even uitlaten en op dat moment besef ik eigenlijk pas wat er allemaal gebeurd is de afgelopen dagen….de zeik is geland. Leven zal nooit meer het zelfde zijn.

Roken ga ik mee stoppen, echt wel. Daar wil ik nu van af. Had nog 4 pakken shag liggen Yvonne heeft die verstopt. Ga nu zeker een serieuze poging doen om daar van af te komen.

 

Oud en nieuw, samen met hen die me het meest dierbaar zijn, Yvonne en Bertju.

 

Wat een ervaring en wat gaat er nog op me af komen.

 

En dan deze morgen. Een ander ritueel. Dat ga ik me eigen maken. Opstaan, Bertju uitlaten en dan pas een bakkie maken. Heb nog wel een trekkie genomen hoor. Sinds ik thuis ben zijn er net drie peuken de revue gepasseerd…..

 

Zo dan……voor hen die wilde weten wat er loos was…… bovenstaande dus.

Maar ik ben er nog steeds….. kogel of een slecht hart….. niet kapot te krijgen die rooie.

 

Voornemens 2020…van het roken afkomen….en toch gezonder gaan leven.

 

Maak meteen van de gelegenheid gebruik om een ieder de beste wensen over te brengen. Niet alleen voor 2020 maar voor elke dag, elk jaar…..

Geniet van je leven, wees aardig voor een ander…… er zit ergens iemand met een knopje en als die het knopje uit zet is het afgelopen voor je.

 

[Marieflorie]

Hallo Jaapio

Ik heb met verbazing je verhaal gelezen en heb er bewondering voor dat je het zo 'recht uit het hart' hebt geschreven. Door alles heen lees ik de schrik en emotie en kan alleen maar beamen dat zo'n gebeuren heel heftig is. Ik wens je (tikkeltje laat maar ach) ook een heel goed 2020 toe en dat je nog maar lang van deze aardbol mag genieten!

[Anoniem]

Dank U Annemarie.

 

Zie je bericht nu pas. Shame on me haha…. Ik ben er niet zo mee bezig eerlijk gezegd. Maar na bijna drie maanden is er wel veel gebeurd. Jaha is alweer iets meer dan drie maande geleden toen mijn rikketik begon te haperen. Tijd gaat snel en wie had toen kunnen denken dat Corona de kop op zou steken en we ineens behoren tot een risico groep. Tjongejonge…….maar goed, leven gaat door als je mazzel hebt. En tot nog toe hebben we mazzel.

 

Zoals ik toen al schreef had ik wat voornemens voor dit jaar. Iets voornemen is heel wat anders dan het ook werkelijkheid laten worden hè!

De eerste week na thuiskomst was ik al drastisch geminderd met roken. Maar er helemaal van af is andere koek. Uiteindelijk had ik zo iets van…..ritueel veranderen Jaapio.

Normaal is opstaan, peuk draaien, water op zetten, aan de peuk lurken, koffie maken…wat meer aan de peuk lurken….etc etc.

Ik ga het anders doen. Opstaan, aankleden, naar buiten Bertju uitlaten, dan ontbijten met koffie en dan pas een peuk. Zo had ik me dat bedacht, zo zou ik het gaan doen, dat wilde ik gaan doen.

En die morgen sta ik dus op, kleed me aan, ga meteen met Bertju naar buiten om hem uit te laten. En dan….. op de hoek van de straat, wat zal het zijn 50 meter, geen adem meer, kapot, uitgeput…. Wtf is dit nu weer? Ik wacht even…..en ga heel rustig verder maar al snel weer ademloos, de puf is er uit.

Hier wordt je niet vrolijk van zal ik je zeggen. Zo’n klein stukje lopen en dan al klaar er mee? Hoe kan dat? De vernauwing is toch weg gehaald, de boel is nu toch open? Ik ben nu toch beter als voorheen? Wat is daar gaande? Mijn hele leven gesport zeg maar. Van alles aan sport gedaan. Bodybuilden, mountainbiken, zwemmen…noem maar op en nu dit? Na de operatie?

Het blokje om heb ik toch afgemaakt, strompelend. Ik laat me niet klein krijgen. Als ik weer thuis ben….hoppaaaaaaaa pafke opsteken. Kijk, dat is me gelukt. Eerst het huis uit en dan pas roken. Na een trekje of twee maak ik de peuk uit. Weg leggen voor later.

Niet veel later komt Yvonne naar beneden. Dan krijg ik op me donder hahaha….. of ik niet gehoord heb dat ik voorlopig niks alleen mag doen, dus ook wandelen niet. Ohw…is dat zo, geen idee!

De volgende morgen staat Yvonne mee op. En weer eerst naar buiten. En weer op de hoek van de straat geen adem meer. Hierdoor begin ik me te ergeren. Dag later het zelfde.

Roken is drastisch minder, dat wel. Maar er van af….egnie.

Ik ga naar mijnhuisarts. Ik wil weten wat ik allemaal moet slikken en dat wat doet. Het is me een berg pillen elke dag. Ook vaak wakker worden snachts badend in het zweet. Heel vervelend.

Van mijnhuisarts krijg ik een goede uitleg. Voorlopig zit ik nog wel even vast aan die pillen. Minder roken, heel goed. Beter is er helemaal mee stoppen. Kan hulp erbij krijgen, zegt de huisarts. Ja hulp….wat kan die knakker mij vertellen wat ik nog niet wist over roken en hoe slecht het is. Maar goed, ik neem het advies van mijn huisarts aan en maak een afspraak met de praktijkondersteuner.

Het ochtend ritueel neem vormen aan. Eerst naar buiten, eerst ontbijten en dan pas een peukje roken. Begint al normaal te worden. Het rondje lopen, wat misschien 300 meter is, gaat ook steeds beter. Na een paar dagen lopen we dat rondje smorgens en savonds al.

Het minder roken gaat ook steeds beter. Vaker laat ik de shag thuis als ik ergens naar toe moet. Bijvoorbeeld naar de praktijk ondersteuner. Na één keer wist ik het wel weer. Enige wat ik hoor is dat het slecht is. Maar hoe je er het beste en makkelijkste mee kan stoppen weet niemand. Ik had al 2 pakjes weg gegeven en was met het derde pakje bezig. Ik had me voorgenomen om er helemaal mee te stoppen als het vierde en laatste pakje op zou zijn.

Wandelen gaat ook steeds beter. We plakken er al twee straten aan vast. Een groter rondje dus. Maar wat bizar zeg, geen lucht meer krijgen terwijl alles open is nu.

Het is 9 januari 2020. Het derde pakje shag is bijna leeg. Een kennis vraagt hoe het gaat met minder roken. Ja prima eigenlijk. Zo tussen de 4 á 10 op een dag. Dan te bedenken dat ik een pakje shag per dag heb gerookt. Al een tijd ben ik buiten gaan roken en toen was het gehalveerd.

Dag later krijg ik een pakje met de post. Huh…ik heb niks besteld.

Een boek, wat mot ik met een boek? Ik hou niet van lezen. “stoppen met roken” is de titel. Kennis heeft dat boek opgestuurd.

 

Wat er dan gebeurd…………..

 

Ik steek een peuk op. Derde pakje shag is op. Ik bekijk dat boek. Ik ga dat boek toch niet lezen!

Duizenden gedachten razen door mijn hoofd. Lezen? Not…roken…wil er van af….. als het vierde pakje op is dan koop ik niks meer. Dan heb ik niks meer in huis. Dan ben ik er van af. Waarom nu dan niet? Waarom eerst dat laatste pakje nog oproken? Hoe stom is dat dan? Ook raar toch? Zal ik dat laatste pakje in de fik steken? Dan is het al weg, is het ook op, ben ik er nu al van af, toch? Zal ik dat doen?

Ik raak er lichtelijk van overstuur, in paniek zelfs. Wat iets raars is dat toch, verslaving? Hoe meer ik van het padje raak op dat moment hoe meer ik zo iets heb van….tjongejonge en dat door een peukie…wat een idioterie zeg. ik begin opstandig te worden van dat feit. Niemand bepaald wat ik wel of niet doe, ook een peukie niet……. En dan loop ik de garage in. Pak een blik en remmenreiniger. Remmenreiniger is erg brandbaar. Ik maak het vierde en laatste pakje shag open, trek alle shag eruit en verspreid dat op het blik. Hartslag gaat naar ongekende hoogte……. En dan…..ik spuit alle shag onder de remmenreiniger en steek de boel aan…..daar gaat de shag, de laatste shag…… ik rook niet meer….giert het door mijn hoofd. Van het brandend goedje heb ik wel een filmpje gemaakt. Nu is het snel zaak dat ik dit wereldkundig ga maken want doe je dat niet, weet niemand het, is het zo gemakkelijk om naar de winkel te gaan en shag te gaan kopen. Wie houd ik dan voor de gek.

Als eerste het filmpje naar Yvonne gestuurd, en dan op fb….. zo als ik nu weer ga roken ga ik af als een gieter. Ben er klaar mee nu.

 

Zucht…….fijne gedachte om niet meer te roken. En heb er ook geen meer aan geraakt nu bijna drie maanden. Dat scheelt een berg geld elke maand. Zeker €140.- pm.

Was het moeilijk? Nee eigenlijk niet. Elke keer als ik zin in een peuk heb/had bedenk/bedacht ik me dat die zin maar 3 minuten duurt. En dat klopt ook en als je daar echt van bewust bent duurt het nog minder dan die drie minuten.

 

Het wandelen is gemeengoed geworden. Van enkele straten meer wandelen lopen we nu de velden in. Het bos in…… in alle vroegte wandelen we zo rond de 3km. Starten rond 5.45 uur en savonds doenm we dat nog eens. Gisteren bv ruim 10km gewandeld.

 

Hart revalidatie. Daar heb ik aan mee gedaan. En heeft zeker wel zin gehad. Al was het maar om te zien en te horen hoe anderen ermee omgaan als hart patiënt zijnde.

Hhmm ik heb de neiging om het naast me neer te leggen en te doen alsof er niks is. Een paar keer kreeg ik op me donder in het ziekenhuis. Ik mocht niet te veel doen.

 

Of ik ooit weer zo wordt als ik voorheen was? Denk van niet. Ondanks het stoppen met roken, ondanks dat de kransslagader weer open is, ondanks mijn hart niet teveel schade heeft opgelopen.

Mocht ik ooit weer zo worden als voorheen dan gaat dat lang duren. Is ook niet erg. We genieten van het wandelen en dat we überhaupt kunnen wandelen. Ben nu 2x op de mountainbike gesprongen…..ai ai ai….was een beetje als de eerste wandeling hahaha….buiten adem maar ook dat bouwen we wel op.

 

Al met al loopt het best lekker. De twee belangrijkste voornemens heb ik waar kunnen maken.

 

Nu zorgen dat we gezond blijven, corona buiten de deur houden.

 

Geniet van het leven waar het maar kan.

[Hartgenoten]

Hallo Jaapio,

 

Allereerst mijn complimenten dat je uiteindelijk toch gestopt bent met roken, knap hoor! Uiteindelijk lukt het als je er zelf helemaal achter staat, anderen kunnen je hier niet toe dwingen.

Gelukkig ben je nu ook bezig met het opbouwen van je conditie, en daar heb je heel wat geduld voor nodig zoals je wel gemerkt zult hebben. Helaas is het zo dat je conditie heel snel verdwijnt, maar dat je deze slechts langzaam weer kunt opbouwen. En dan komt nu de Corona crisis er nog eens bij wat je toch ook weer beperkt in je bewegingsvrijheid.

Wist je overigens dat zwemmen ook goed is voor de opbouw van je conditie en het is niet zo belastend. Vaak zijn er ook speciale uren voor hartpatiënten in een zwembad, dan is meestal het water net ietsje warmer.

Ik wil je veel moed en sterkte toewensen en blijf doorgaan en vooral probeer gezond te blijven!

 

Anneliese Wijers-Barten

St. Hartpatiënten Nederland

[Anoniem]

Dank U Anneliese….. ik ben zelf ook erg blij dat de dagelijkse verplichte gang naar buiten afgelopen is. Want roken deed ik de laatste jaren buiten. Mijn grootste angst was altijd aankomen in gewicht. De vorige keer kwam ik bijna 20kg aan. In de vier rookloze jaren is er wel weer een groot deel vanaf gegaan hoor. En dan begin je er toch weer aan, hoe stom…maar goed, nu niet meer.

Opbouwen conditie gaat prima. We hebben weinig last van de corona crisis wat betreft bewegingsvrijheid. We zijn dan ook nogal creatief hahaha… sowieso elke morgen rond 5.30 á 5.45 uur lopen we al door de velden hier. Prachtig als de zon op komt nu. We wonen in het Limburgs heuvellandschap. Je kan je voorstellen dat er wel wat klimmetjes in onze wandel route zitten.

We zijn ook al een paar keer in alle vroegte naar het Vijlenerbos gereden. (10 minuten rijden) Nog voor de boel werd afgesloten liepen wij al rond 5.00 uur door het donkere bos.

Afgelopen tijd wat vaker de fiets gepakt. Elke keer een stukje verder en verder. En ook dat ging best goed. Zo goed zelfs dat we de gok hebben genomen om nieuwe fietsen te kopen. Die hebben we gisteren gekregen. Nee, niet elektrisch maar gewoon op human power.

[img]https://i.imgur.com/2Oe0hzv.jpg%5B/img]

Al met al hebben we gisteren toch een kleine 40km op de fietscomputer gezet. Wel in etappes, was maar om uit te proberen. Zelfs rond 23.00 uur nog even een ronde gedaan om te ervaren hoe de fietsverlichting tegenwoordig is…… die is super.

Zwemmen, ja zwemmen is ook heel goed. Jaren geleden best ook veel gedaan. Van 7.00 tot 8.00 uur….bijna dagelijks. Misschien idd een idee om dat weer eens op te pakken.

11 mei heb ik een afspraak staan met de cardioloog. Hopelijk gaat dat door. Ik zou heel graag wat minder medicatie slikken. Of dat er ooit nog in zit?

Al met al gaat het prima, ook ondanks de corona. Een enkeling komt eens op bezoek en dan zitten we in de tuin op gepaste afstand. Hier in de buurt zie je weinig mensen op het tijdstip als wij de paden en lanen intrekken.

Ik meet dagelijks mijn bloeddruk en hartslag, ook die is prima.

We komen er wel…..ook al denk ik er soms wel wat te licht over…..maar beter dat dan in de stress raken…. Toch?

 

[Hartgenoten]

Ik vind dat je het hartstikke goed doet, dikke pluim!

 

Anneliese Wijers-Barten

St. Hartpatiënten Nederland

[Auteur]

Berichten