Hallo allemaal,
Omdat ik onlangs op dit forum heb gelezen over soortgelijke ervaringen, hierbij ook mijn verhaal, zodat ik mijn hart wat kan luchten en een ander hier wellicht ook nog iets aan heeft.
In 2015 werd bij mij op 33-jarige leeftijd vastgesteld dat ik een open hartoperatie moest ondergaan, omdat ik vanwege een endocarditis ernstige schade aan 2 kleppen had opgelopen. Destijds heb ik de wens uitgesproken om biologische (varkens)kleppen te krijgen, zodat ik wat zorgelozer door het leven kon blijven gaan. Mij was verteld dat deze klep(pen) toch wel een jaar of 15, 20 minimaal zou(den) meegaan, maar vorig jaar september werd bij een controle geconstateerd dat er een flinke klepdegeneratie had opgestreden en vanaf dat moment stortte mijn wereld wederom even in. Ik moest direct naar het ziekenhuis en zelfs even wat familie persoonlijk inlichten of mijn vriendin opzoeken zat er niet meer in.
Na een aantal dagen of misschien zelfs een week werd ik verwacht in een ander ziekenhuis, waar de operatie zou plaatsvinden. Eenmaal in het volgende ziekenhuis had ik het ongeluk dat er een noodgeval tussenkwam, met als gevolg dat ik moest wachten op een nieuwe beschikbaarheid van de chirurg. Al met al heb ik vanwege vakantie (ook chirurgen hebben natuurlijk recht hierop) ruim een maand in het ziekenhuis gebivakkeerd tot aan de operatie. Na overleg met de chirurg bleek dat de enige verstandige keus zou zijn om mechanische kleppen te ‘laten installeren’. Anders moest ik immers in de toekomst nóg een keer open, met alle risico’s die hierbij horen.
Zo gezegd, zo gedaan, en na een uur of 10-12 op de OK was de klus geklaard.
De lichaamsvreemde geluiden die ik nu produceerde waren voor mij heel moeilijk te accepteren. Het was alsof ik constant hoorde:’er is iets mis met jou’ en ‘je bent hulpbehoevend’, terwijl ik juist dolblij mocht zijn met het feit dat ik alles nog kon navertellen na een tweede operatie. Het idee dat de wereld aan je voeten ligt en de gedachte dat je alles kunt bereiken als je maar wilt, waren echter op dat moment even heel ver te zoeken. Ik interpreteerde het geheel eerder als een soort teken dat ik er eigenlijk niet meer had mogen zijn. En dit was al de tweede keer…
Door veel zelfreflectie en steun en liefde van mijn omgeving ben ik inmiddels niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk wel weer in orde. Het feit dat de tranen toch af en toe vloeien tijdens het schrijven van deze tekst, geeft wel weer dat het allemaal nog wat tijd nodig heeft. Laten we er maar vanuit gaan dat die tijd er is en dat deze daadwerkelijk alle wonden heelt.
Waar ik verwachtte dat de (zelf)controles voor de trombosedienst en het medicijnenstramien een enorme last zouden zijn, valt het me alleszins mee. Zolang mijn medicijnendoosje op een vaste, opvallende plek ligt, neem ik netjes mijn medicijnen en het vaststellen van de INR voor de trombosedienst is werkelijk een fluitje van een cent.
In tegenstelling tot krap een jaar geleden lacht de wereld me weer toe en voel ik me ook weer een normaal mens, weliswaar met wat extra technische ondersteuning van binnen.
Mocht iemand de behoefte hebben om van gedachten te wisselen, aarzel dan vooral niet om op dit bericht te reageren.
