Angst, hoe er mee om te gaan

[bert]

Beste iedereen!

Vorig jaar in de herfstvakantie waren we in Tenerife op vakantie, op een van onze laatste dagen, 30 oktober, krijgt mijn vader ’s nachts een hartstilstand. Gelukkig hebben mijn moeder en ik genoeg kabaal gemaakt op de gang van het hotel en kwam er al snel hulp. Hij werd gereanimeerd en kwam in het ziekenhuis te liggen. Na zo’n 3 dagen kwam hij bij en het viel ons niet tegen, totaal geen schade opgelopen. Na zo’n 16 dagen kon hij terug naar Nederland. Kwam met een ambulancevlucht naar huis en is toen door de ambulance thuis gebracht.

Mijn moeder en ik hadden zelf liever gezien dat hij meteen door naar het ziekenhuis zou gaan in Nederland, maar dat was allemaal geen optie omdat hij dan in quarantaine moest vanwege de MRSA bacterie. Na een dag thuis te zijn geweest, kreeg hij de volgende dag toch weer het gevoel dat er iets niet goed was. We hadden de ambulance gebeld, maar er was niets te zien. Hartslag goed, bloeddruk goed, alles was goed. Dus het ambulance personeel vertrok weer. Daarna begon hij te klagen over tintelingen in zijn linkerarm. We belde weer de ambulance. Toen werd hij toch meegenomen. Na een aantal dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen werd er besloten een ICD te plaatsen, omdat de hartstilstand bij mijn vader totaal geen oorzaak had. We voelde ons erg veilig doordat hij nu een “beschermer” bij zich droeg.

Ik denk dat er niemand was die meer zelfvertrouwen had als mijn vader. We hadden eigenlijk ook echt het idee dat het puur domme pech was geweest dat dit gebeurde en dat het gewoon 1 keer kortsluiting is geweest.

Helaas, op 27 september, kreeg hij een schock. Weer net als in Tenerife, met opstaan en naar het toilet gaan. Ik kwam net zelf van het toilet af en keek hun kamer in en zie ineens mijn vader “gaan liggen” op zijn bed. Vrij snel kreeg hij de schock. En opeens staat hij tegenover me naast zijn bed. Ik zei dat hij even rustig moest gaan zitten. Hij begreep er niks van, hij had er echt totaal niets van meegekregen. Hij brak even emotioneel toen ik hem vertelde dat hij een schock gehad had. Maar we hadden al vrij snel zoiets van dat het een keer wel kan gebeuren. We zijn naar het ziekenhuis gegaan om de ICD uit te lezen. Een terechte schock. Daarna alles weer gecontroleerd, zijn bloed en steeds aan de monitor gezeten. Niets vreemds te zien. Dus maar weer naar huis. En we pakte de draad al snel weer op.

Een week later, op 4 oktober. Mijn vader is opgestaan en staat te plassen. Hij zegt: Het gaat niet goed, het gaat echt niet goed. Mijn moeder zegt: ga dan zitten! Tijdens dat hij gaat zitten krijgt hij een schock, maar hij was nog wel bij. Dus hij voelde de flinke klap erg goed. Op dat moment brak hij totaal, hij huilde zo erg. Ik belde de ambulance, op advies van de cardioloog. De ambulance kwam bij ons en ze beginnen mij meteen een preek te geven dat ik niet de ambulance had mogen bellen, want dat is een taxiritje van € 900,- want ze vonden dat er niets met mijn vader aan de hand was. Het was niet levensbedreigend, want hij heeft een icd zeiden ze. Uiteindelijk namen ze hem toch mee.

Dat was achteraf maar goed ook, want tijdens de rit naar het ziekenhuis, krijgt hij 2 shock. Bij deze was hij wel even weg. Eenmaal in het ziekenhuis op de eerste harthulp, krijgt hij er weer een en hoorde ik hem AUW roepen. Het heeft toen zeker een uur goed gegaan. En ze wilden ons eigenlijk weer naar huis sturen. Mijn moeder en ik begrepen er niets van. Vrij snel daarna krijgt mijn vader weer een schock te verwerken. Toen besloten de dokters hem toch maar op te nemen in het ziekenhuis. Hij werd naar het intensive care gebracht.

Mijn moeder en ik waren van plan toen toch even naar huis te gaan. Eventjes er tussenuit. Op het moment dat we wilden gaan ging het weer niet goed. Toen kreeg hij zo’n 4 shocks achter elkaar. 7 man rond zijn bed, gordijntjes gingen dicht, etc.

Al met al was dit dus een heel heftige dag. Gelukkig is daarna niets meer gebeurd. Hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen en is nu weer thuis. Alleen de angst is voor hem zo moeilijk om mee om te gaan. Vannacht maakte mijn moeder me wakker of ik asjeblieft even bij hun op de kamer wou komen zitten. Mijn vader dacht dat hij weer een shock had gehad. Maar dat leek ons onwaarschijnlijk, want dan zou mijn moeder dat gegarandeerd hebben gevoeld. Hij zat echt helemaal te trillen, door de angst. Hij durfde ook niet meer te gaan slapen. Toen heb ik voorgesteld om even beneden te gaan zitten en tv te kijken. We hebben ongeveer tot 2 uur beneden gezeten. En mijn vader heeft op de bank wat geslapen. Toen zei hij zelf weer naar bed te willen. Dit is wel goed gegaan.

Maar nu zit ik dus met de vraag, hebben jullie tips voor ons om met die angst om te gaan?
Zowel voor mijn vader als voor mijn moeder en mij?
En komt dit jullie bekend voor, dat die angst er is?

Hoop dat jullie ons willen helpen en jullie ervaringen willen delen!

Alvast bedankt!

Met vriendelijke groet,
Jelle

[Auteur]

Berichten