Het wel of niet reanimeren is al jaren een discussie. Leken (ook verpleegkundigen) hebben wettelijk de plicht om te reanimeren. Zelfs wanneer iemand duidelijk heeft aangegeven niet gereanimeerd te willen worden. Het is gek, maar het is zo. Hier komt het zelfbeschikkingsrecht duidelijk in de knel. Maar ja, je mag ook niet zo maar een einde aan je leven maken. Dat is nu eenmaal de wetgeving. Uitsluitend artsen mogen beslissen of een reanimatie wordt uitgevoerd (of doorgaat). Altijd een heel moeilijk keuze op het moment van. Dan is het voor de verantwoordelijke arts een afweging in verband met te verwachten complicaties mocht de reanimatie succesvol worden. Er zijn natuurlijk talloze reanimatievoorbeelden te noemen waarbij een slachtoffer zonder complicaties uit een reanimatie komt. Daarbij spelen veel factoren een rol, zoals hoe lang het duurde voordat de reanmatie aanving, conditie van het slachtoffer en natuurlijk de biologische leeftijd. Een leeftijdsgrens mag nooit, dat is pure discriminatie. Maar hetgeen het verzorgingshuis trachtte te bereiken was uitsluitend een vrije keuze van de bewoners. Je ziet steeds vaker dat mensen het betuttelen echt zat zijn. Ook bewoners van verzorgingshuizen weten heel goed wat de risico’s van een reanimatie kunnen zijn. Hartpatienten Nederland pleit dan ook al jaren voor het zelfbeschikkingsrecht en het aan het individu zelf over laten wat er dient te gebeuren bij een hartstilstand. Kan toch op een heel eenvoudige manier in praktijk gebracht worden? Degene die NIET gereanimeerd wenst te worden draagt een mooie, daarvoor ontworpen en dus herkenbare, halsketting. Vergelijkbaar met een SOS talisman ed. Maar ja, nu gaat de politiek er zich weer mee bemoeien en zelfs de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Het zal weer een aardike som geld kosten alles bij elkaar. Het zoveelste voorbeeld van bureaucratisch Nederland.
