In NRC van maandag 6 oktober stond een interessante ingezonden brief, die ik hierbij volledig en zonder verder commentaar kopieer. De briefschrijver reageert op een eerdere opinie van iemand die niet gereanimeerd wenst te worden. Ben benieuwd naar jullie reacties! Hier komt die:
Ik dank mijn leven aan ambulancepersoneel
De heer Kamphuis vraagt ambulancepersoneel zijn niet-reanimatie penning te respecteren en hem bij een ongeval, dus ook bij een hartstilstand, te laten sterven (Opiniepagina, 3 oktober).
Zelf ben ik wel vele malen gereanimeerd.
De laatste jaren draag ik een implanteerbare cardioverter- defibrillator (ICD) met ingebouwde biventriculaire pacemaker, omdat mijn hart te zwak is om een goede puls te leveren. Kort door de bocht zou je kunnen stellen dat ik continu gereanimeerd word. Mijn kleinzoon noemt mij zijn bionische opa.
Zoals ik de laatste tien jaar leef, en sinds de dood van mijn vrouw alleen, wil de heer Kamphuis niet leven. Kort geleden vroeg een meisje van negen mij of ik haar opa wilde worden, het zou Kamphuis niet overkomen zijn. Ik aanvaard deze levensopvatting, maar ik respecteer die niet. Woedend word ik echter als hij de verantwoordelijkheid over zijn leven of dood bij het ambulancepersoneel legt. Dat zijn de mensen waar ik vele keren mijn leven aan te danken heb gehad. Dat zijn de mannen en vrouwen die bij mij op één staan in de lijst van ‘respect voor’.
Ik word woedend als men hen handelingen wil laten verrichten die niet tot hun taak behoren, en die zij ook helemaal niet willen.
Arme brandweermensen die met de inzet van hun leven Kamphuis bewusteloos uit zijn huis hebben gehaald en dan zijn penning zien.
Willem Duvekot
Gorssel
