Ik lees net de reactie van Dolores en de daaropvolgende van Henri. Ooit erover nagedacht om het vanuit de ontvangerkant te bekijken? Beiden hebben jullie het maar over MIJN hart. Ik weet niet of het MIJN hart is of dat het mij slechts ter beschikking is gesteld. Een soort bruikleen. Dan mag ik het gebruiken en moet ik er zuinig op zijn. Vanuit de grootste belangenorganisatie voor hartpatienten in Nederland, kijken we natuurlijk met zijn allen vanuit de belangen van onze zieke medemensen. Ik kan jullie verzekeren dat als je op sterven na dood bent en de dood in de ogen kijkt, andere belangen prevaleren. Om nog maar te zwijgen over een donormening als je volslagen hulpeloos moet toekijken hoe je vader of moeder of kind of kleinkind moet sterven aan een ziek hart, terwijl een levensreddende transplantatie mogelijk zou zijn. Dan is Nederland te klein en dan kijk je opeens met hele andere ogen naar je eigen hart. Sterker nog: als het mijn kind of kleinkind zou zijn, mogen ze mijn hart hebben. Onmiddellijk, zonder enige restrictie. Kan practisch natuurlijk niet, maar dan toch ……Dan blijft er nog maar weinig over van het egoistische MIJN hart.
Hartpatienten Nederland komt sinds de oprichting in 1971 op voor de zieke, vaak in doodsnood verkerende, medemens. Dus: vul in dat donorcodicil.
