Mitralisklep prolaps

[SANNE88]

Beste ien,

Wat heftig om op zo’n jonge leeftijd dit nieuws te horen. Hoe is ze er zelf onder en is er al een aanpak bekend?

Ik ben zelf in september 2015 aan mijn mitralisklep geopereerd. Ik had een erg lekkende hartklep door een prolaps. Mijn klep was veel te groot en hele grote klepbladen. De mitralisklep is gerepareerd door middel van plaatsing van een ringplastiek, deze vergroeit in het hart. Deze operatie hebben ze via de minimale invasieve manier gedaan, dat is via de rechter zijkant. Geslaagde operatie, omdat mijn mitralisklep niet (minimaal) lekt. Helaas hebben ze bij deze operatie tijdens het hechten van de ring mijn aortaklep geraakt en lek geprikt. Een week later ben ik via het borstbeen geopereerd aan de aortaklep, gelukkig ook een reparatie, ze hebben mijn mitralisklep toen nog geoptimaliseerd.
Ik ben nog steeds (ben pas 5 maanden verder) aan het revalideren, maar ik merk aan heel veel dingen dat het beter gaat. Ik werk, sport en doe zoveel mogelijk mijn ding. Soms moe, maar dat hoort erbij, het wordt steeds minder. Mijn kleppen zijn goed gerepareerd en de boel werkt weer als een gezond hart.

De afwijking is erfelijk (wilt niet zeggen dat dat altijd is), mijn vader is er twee jaar geleden aan geopereerd, ook via de zijkant en in 1x goed, zoals heel veel operaties gaan.
In december 2014, na vele bezoeken aan mijn eigen huisarts vanwege hele erge vermoeidheid, is bij mij door een invallende huisarts, hartruis geconstateerd. En ik heb zelf mogen luisteren in ziekenhuis, deze was niet te missen. Jammer dat mijn eigen huisarts nooit met een stethoscoop naar mij luisterde en het week op stress etc.
Ik heb er al heel veel jaar mee gelopen, maar na deze constatering ben ik bij de cardioloog geweest en hij vertelde dat het onverantwoord was om ermee door te blijven lopen. Het kan in de loop van tijd schade aanbrengen aan de rest van het hart, kamers gaan vergroten.

Het is dus goed dat ze waarschijnlijk vanaf nu ook goed in de gaten wordt gehouden.

In mijn geval verklaard het wel een boel. Ik kreeg het idee dat de vermoeidheid, het niet lekker voelen, tussen mijn oren zat. Dat was dus niet zo.
Achteraf gezien zeggen mijn ouders ook dat het voor hun veel dingen verklaard. Het niet meer willen sporten (was gewoon niet leuk meer, ik was al moe en bezweten na een paar minuten volleyballen terwijl mijn teamgenootjes er lekker fris en fruitig bij stonden), snel de auto pakken of het OV terwijl het aan te fietsen was of lopen. Ik ben me ook wat meer gaan afzonderen, zo vaak moe.

Ik hoop dat een operatie nog niet hoeft en anders slaat ze zich er wel doorheen, bewegen is erg belangrijk, niet continu op bed liggen. Het is verrassend hoe snel je weer rondloopt. De eerste weken merk je snelle veranderingen, daarna gaat het geleidelijker.

Ik wens haar en natuurlijk ook jullie heel veel sterkte! Let goed op de signalen van haar lichaam, de gevolgen van een mitralisklep afwijking kunnen langzaam en sluipend (zoals vermoeidheid) gaan.

Groet, Sanne